Captain Cheapo

Met mijn boodschappenlijstje in de hand stond ik vandaag weer in de Jumbo. K. had alle boodschappen voor de komende week opgeschreven en vervolgens naar me toe gemaild op mijn werk. Tot mijn verrassing stond op regel drie: “vissticks”. “Wat krijgen we nou?”, dacht ik. Behalve van hamburgers van de Mac was K. nou niet bepaald een liefhebber van het junkfood genre. Ze had zich in de afgelopen jaren laten kennen als Mevrouw “ik-maak-niets-uit-een-pakje”, daarmee doelend op kruidenmixen en andere halffabrikaten die meestal uit een oranje doosje komen. “Ik maak alles from scratch” was haar motto bij het uitzoeken van recepten voor ons avondeten. Nu vielen vissticks nou niet bepaald onder die noemer. Het enige wat hierbij misschien gescratched was, was de boot waarmee de visstick-vissen gevangen waren. Na het haring kaken en het inblikken van de tonijn worden de dagelijkse werkzaamheden daar hoogst waarschijnlijk afgesloten met het aanvegen van het dek en in mijn fantasie wordt het resultaat daarvan: een berg riekende visresten, in de paneermeel gegooid en verkocht als vissticks voor 99 cent per 15 stuks.
Hetzelfde proces wordt toegepast in slachterijen waar men na een grondige veegbeurt nog een paar frikadellen rolt, op theeplantages waar het veegresultaat wordt verkocht als theezakjes van het merk “Euroshopper” en in rijstfabrieken waar ze er de naam “gebroken rijst” voor hebben bedacht. Dat "gebroken" moet natuurlijk: "platgetrapt" zijn. Zelfs de stroopwafelhandelaar op de markt verkoopt zijn afval als koekkruimels en daar vraagt hij nog eens een kwartje voor! Wij waren er vroeger gek op en misschien moet je er ook niet zo moeilijk over doen. Mijn vader zei vroeger altijd: “vieze varkens worden niet vet” en daarbij moet ik toegeven dat ik de enige voedselvergiftiging die ik ooit heb gehad, waarschijnlijk heb opgelopen van een verse kalkoen.
Laat ze maar komen dus, die vissticks!