Half gaar

Je bent wat je eet. Tenminste, dat wordt wel eens gezegd. Zo komt de geur van gehaktballen ons vaak tegemoet als we s’avonds thuis komen en langs het huis van onze buurman rijden. Zelf eet ik graag Ben & Jerry ijs, waarbij "Half Baked” mijn favoriete smaak is. Ik loop er inderdaad wel eens bij als een halve gare. Helemaal als het buiten vriest en ik mijn speciale ijsmuts op heb. Wat winterhoofddeksels betreft ben ik het grondig met Nakker eens. Hij heeft er namelijk een uitgesproken mening over: als je s’winters iets op je hoofd wil dragen moet het ook opvallen. Het moet een beetje een rare muts zijn, eentje die goed opvalt. Nakker draagt bij extreme kou dan ook zijn lila narren-muts. Gekregen bij een gezinspak Milka Lila Pause.
Mijn vader hing blijkbaar dezelfde theorie aan, want toen hij hoofd van de school was, waar ik op zat, liep hij zonder schaamte over het schoolplein met zijn oranje/bruine slaapmuts, waar ook nog een kwastje aan zat. Achter z’n rug werd hij uitgelachen en ik schaamde me enigszins voor hem, maar later begreep ik hem en vond het juist blijk geven van een sterk karakter dat hij gewoon droeg wat hij wilde en zich niet aanpaste aan de grijze massa met hun Kees Verkerk petjes. Daarom draag ik bij vrieskou ook graag een rare muts. Je bent dus niet alleen wat je eet, maar ook wat je draagt. Deze muts zegt dat ik helemaal okay ben met mezelf. Ik draag een raar petje en als je me uitlacht, lach ik vriendelijk terug. Mijn zelfverzekerdheid kreeg echter een deukje toen ik gisteren dit artikel las. Deze gast, die duidelijk niet helemaal fris is in zijn hoofd, draagt mijn muts! Het kledingstuk dat zoveel moed en zelfverzekerdheid uitstraalt wordt gedragen door een halve gare! En het vreemde is dat het de uitdagende gekte, die uit zijn ogen straalt, juist versterkt. Is mijn hoofddeksel een halve gare pet, of juist de persoonlijkheidsversterker die ik dacht dat het was?
Misschien is het beter dat het een tijdje niet vriest.