Borduurwerk

Af en toe sta ik nog wel eens stil bij de zin van het leven, bij de bedoeling van de dingen die er met mij en de mensen om me heen gebeuren. Vroeger, toen ik nog Gereformeerd was en als pukkelige puber wekelijks de jeugdvereniging bezocht vertelde onze leidster dat je het leven moest voorstellen als een borduurwerk waar je alleen de achterkant van ziet; een raar onsamenhangend geheel met allemaal knoopjes en losse draadjes. Op de jongste dag zouden de schellen van onze ogen vallen als we met z’n allen de voorkant mochten zien. Dan pas zouden we het hele plaatje zien en begrijpen waar alles voor diende.
Hier moest ik even aan denken toen mijn zusje T. een aantal dagen geleden opbelde. Ze had een nieuwtje. Het soort nieuwtje dat bij mijn andere zussen (en broer) al aardig routine geworden was. Al veertien keer eerder had ik bij zo’n telefoontje min of meer oprecht verrast gereageerd en vergat daarna, totdat het jong geworpen was, eigenlijk dat er iemand zwanger was geweest. Maar bij T. was het anders. Die had namelijk jaren achter elkaar haar best gedaan om zwanger te worden en daarbij, samen met haar man, het hele programma aan vruchtbaarheidstesten doorlopen. Het had niet mogen baten. Uiteindelijk hadden ze teleurgesteld de handdoek in de ring gegooid en zich erbij neergelegd dat het wel nooit meer zou gebeuren. Lang treuren zat niet in hun aard. T. wierp zich op een studie, haalde haar HBO en samen met haar man meldde ze zich aan als pleeggezin. Enige tijd later hadden ze een vroege tiener als pleegdochter . Iemand die al gauw haar draai vond bij T. en haar man en daar een stabiel leven kon opbouwen.
Maar toen werd T. tien jaar na dato toch zwanger. Iets waar ze danig van in de war was. Ze vertelde erover aan de telefoon, dat ze niet precies wist wat ze nu moest voelen. Natuurlijk was ze blij, maar ook verward en eigenlijk moest ze er wel erg aan wennen.
Ik vroeg me hardop af wat de zin van die 10 jaar wachten eigenlijk was geweest. Waarom nu opeens wel zwanger? Wat was de zin, het grote plan achter iets wat af en toe echt een lijdensweg was geweest? Ik zag alleen maar draadjes en knoopjes, maar T. niet.
“Kijk”, zei ze, “als ik meteen zwanger was geworden hadden we ons nooit aangemeld als pleeggezin en hadden we S. nooit gehad.” Zo draaide ze eigenhandig het borduurwerkje even om en liet me de mooie voorkant zien.