Upgrade

Na het lezen van mijn vorige logjes zou je zomaar een verkeerde conclusie kunnen trekken, maar eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n klager. Tenminste niet in hotels. Ik ken dat namelijk niet: hotels. Ik heb er inmiddels al wel een paar bezocht, maar van huis uit gingen we altijd naar de camping. Het liefst een hele primitieve, waar je je in een langsstromend beekje moest wassen en waar je je kont moest afvegen met eikenbladeren. Als groot gereformeerd gezin heb je natuurlijk ook niet zoveel keus. Als je zes kinderen moet onderbrengen in een gemiddeld drie sterren hotel, ben je toch al gauw een maandsalaris kwijt.
Nu heb ik zelf niet zoveel last van de aandrang om nageslacht te produceren, dus is de luxe van een hotel binnen handbereik. Met de financiële bijdrage van tante J. werd het dit weekend zelfs een poep chique 4 sterren hotel en ik kan je vertellen: dan heb je ook wat. Een flatscreen t.v. aan de muur, centraal geregelde verlichting met vijf standen (welcome, general, relax, reading en night) en hagelwitte badjassen met bijbehorende slippertjes. Aan elk detail leek gedacht.
Als je dan s’avonds tussen de smetteloze lakens kruipt van de comfortabele boxspring en je hoofd te rusten legt op het allergie vrije hoofdkussen dat door minderjarige, onderbetaalde Chineesjes handmatig gevuld is met de donsveertjes van ganzenkuikens van precies vier en een halve maand oud, wil je natuurlijk niet gestoord worden door het geluid van een Engelse sleutel tegen een verwarmingsbuis. Dat was in ieder geval het geluid dat tenminste 3 kwartier aanhield. “Misschien moet je even naar de receptie gaan", was K’s advies, maar daar had ik eigenlijk niet zoveel zin in. Ik was namelijk opgevoed met koude beekjes en eikenbladeren en gewend om af en toe door een zure appel heen te bijten, maar toen de geluidsoverlast niet op leek te houden en me bedacht hoeveel geld ik voor deze kamer had betaald trok ik mijn spijkerbroek aan en verwisselde de slippertjes met stoute schoenen en trok vervolgens de voordeur open. De Fransman van kamer 236 had precies hetzelfde idee op hetzelfde moment gehad en zo stonden opeens allebei in onze deuropening. “Zet noize ies terrible", zei hij en maakte wat wilde franse gebaren met zijn armen. “I zee dies only onze” zei ik resoluut, “lets go downstairs” en gezamenlijk liepen we naar de lift om voor eens en altijd een eind te maken aan dat verschrikkelijke geluid. Het middel dat we voor ogen hadden liet zich beschrijven met het magische woord “upgrade” en die kregen we ook. Okay, het was niet meteen de junior suite, maar de kamer was toch al gauw 3 centimeter groter en lag aan de stille zijde van het hotel.
Daar schoof ik mezelf weer in de envelop van lakens en genoot van een rustige nacht in Barcelona.

Nog meer Barcelona foto's rechtsonder aan de site in de Flickr bar.
En voor wie er echt geen genoeg van kan krijgen: K's versie