Sjoe-sjoe!

Op weg naar de terugkomdag van mijn vliegangstcursus doodde ik in de trein succesvol de tijd die ik anders maar met moeite zonder verveling doorkwam. Vroeger gebruikte ik hiervoor een walkman, een krant of een kruiswoordpuzzel, maar dan kon ik aan het eind van de rit toch niet anders concluderen dan dat ik me eigenlijk stierlijk verveeld had. Tegenwoordig heb ik de Nintendo DS Lite. Een apparaatje dat zich, qua tijdsbesteding, het best laat vergelijken met een vlakgom. Zo waren de twee uur in de trein die ik vandaag, heen en terug naar Leiden, op dusdanige manier moest proberen te vullen met activiteiten die me zouden vermaken, na het aanzetten van het duivelse apparaat opeens verdwenen. Weg gegumd alsof ze nooit bestaan hadden. Niet slecht voor die uren die je anders in verveling (trein) of lichte angst (vliegtuig) had doorgebracht, maar iets problematischer voor de tijd die je thuis altijd op een enigszins nuttige manier tracht te besteden. De draagbare spelcomputer wordt op dit moment namelijk niet alleen meer gebruikt voor de uren die we anders het liefst even weg hadden willen gummen, maar ook voor onze kostbare vrije tijd, waarvan we ons aan het begin van het jaar hadden voorgenomen om die niet meer te verspillen aan onzin. Zo zijn er de afgelopen weken hele dagdelen als een vluchtig gas in de dampkring opgelost. Zeg maar dag met je handje tegen al die uren, of “Sjoe-sjoe!”, zoals de Sims2-figuren elkaar doorgaans groeten.
Eergisteren vermomde ik de computer versie van dit spel als Valentijn cadeau en smokkelde dit spel ons huis binnen. Sinds die tijd zit K. als een crack junk achter haar laptop en voel ik me een slechte dealer, zo eentje die van zijn eigen waar snoept.
Help ons!