Vergank'lijk leven kleve

“Hebben we plannen voor vrijdag over een week?”, mailde ik K., want ik wilde er weer eens op uit op mijn roostervrije dag. “Nou, we vieren dan twee belangrijke feestdagen: Banana cream pie day en World prayer day”, mailde ze gevat terug. Ze had waarschijnlijk de Hallmark kalender er op nageslagen, want het klopte nog ook. Op die dag, Wereld gebedsdag, zou ik dus eigenlijk al die gebeden moeten inhalen die ik de afgelopen jaren niet gepreveld heb. “Bidden jullie wel eens voor het eten?”, vroeg een collega me vandaag, toen het onderwerp aan bod kwam? “Tja, eigenlijk alleen met zon en feestdagen”, biechtte ik op. Ergens gingen er wat alarmbellen rinkelen. Moest ik me schuldig gaan voelen? De restanten “gereformeerd vrijgemaakt” ergens achter in de kast van mijn onderbewuste vonden van wel. Maar de nieuwe Ary maakte daarmee korte metten. Ik moest denken aan het gebed dat mijn moeder vroeger gebruikte om de maaltijd mee af te sluiten:

“O Heer wij danken U van harte
voor nooddruft en voor overvloed
Waar menig mens eet 't brood der smarte
hebt Gij ons mild en wel gevoed
Doch geef dat onze ziele niet aan dit vergank'lijk leven kleve
maar alles doen wat Gij gebiedt
en eind'lijk eeuwig bij U leve.
Amen”

Een mooi gedicht, maar een compleet raadsel voor mij als kind. “Brood der smarte”, klonk als “brood met Smarties”, “vergank’lijk leven kleve” werd één woord (verganklukleefekleefe), en wat “nooddruft” betekende kon ik alleen maar naar raden, het klonk in ieder geval vies.
Het gebed dat je even moest laten stilstaan bij het feit dat het beschikken over voldoende voedsel geen vanzelfsprekende zaak was, werd in mijn oren een vreemde magische spreuk. Een soort hokuspokuspilatuspas wat na elke maaltijd opgezegd diende te worden, want anders… Wat er anders zou gebeuren wist ik eigenlijk niet, maar al die goedbedoelde dankzeggingen, voor en na elke maaltijd, komen me nu wat dwangmatig over. Alsof er iets onder controle gehouden moet worden, alsof een naderend onheil moet worden gekeerd.
Als bijzonder vrijzinnige Christenen, bedenken K. en ik op die betreffende zon en feestdagen waar we dankbaar voor kunnen zijn, spreken het uit en danken de Almachtige, in welke vorm Hij ook mag bestaan voor het goede in ons leven. Niet dwangmatig en zeer oprecht.