Little Miss Sunshine

Waarom mag ik niet huilen? Waarom kan ik mijn tranen niet de vrije loop laten gaan? Twee reflexen voeren een heftige strijd met elkaar als ik de laatste minuten van de film kijk. De hoofdpersoon, een klein meisje dat tot aan het moment suprème in een geel volkswagenbusje op weg was naar de finale van Little Miss Sunshine, doet haar dansje dat ze speciaal voor deze beautycontest van haar opa had geleerd. Een moment, zo ontroerend, dat het een effect op me heeft van een driedubbele Spoorloos aflevering.
Dus bestrijd ik het eerste reflex; de neiging om de sluizen maar open te zetten met een ander automatisme; een reeks slik manoeuvres die het brok in de keel uiteindelijk succesvol weten te elimineren. Waarom dat nodig is weet ik niet. Stiekem weet ik, buiten het zicht van K., de tranen die zich toch nog een weg naar buiten wisten te banen met een punt van mijn mouw weg te deppen.
Voor mensen die een avondje willen lachen en tegelijkertijd de traanbuizen even willen doorspoelen: gaat dat zien, die film.