Orakelnacht (epiloog)

“En, hoe was je boek? “, vroeg K. nadat ik Orakelnacht in één adem had uitgelezen. “Te gek, zeker een aanrader”, antwoordde ik, waarop K. meteen even de naam van de auteur intikte op haar laptop, want misschien wilde ze het boek ook wel lezen. Enkele ogenblikken later kwam ze daar weer op terug en verbaasde me toen ze opbiechtte dat ze eigenlijk net als ik was. Zij wilde ook liever haar eigen boeken uitzoeken. Ik was met stomheid geslagen. Was dit dezelfde persoon die me er een paar weken geleden nog van had beschuldigd dat ik nooit de boeken wilde lezen die zij me aanraadde?
Nog vreemder werd het toen we samen deze film gingen kijken. Halverwege hield ze het voor gezien, terwijl het toch een film was naar aanleiding van het gelijknamige boek van Jonathan Safran Foer! Haar schrijver! De rollen leken omgedraaid. Waren de boeken nog een zure appel voor mij, de film vond zij vervolgens niet te pruimen. Was het omdat ík degene was die de film had uitgekozen? “Nee, ik vind de acteur niet leuk. Daarbij vond ik zijn eerste boek nogal saai”, vertrouwde K. me toe.
De wegen van de vrouw blijven ondoorgrondelijk, maar tegelijkertijd constateer ik met vreugde dat we weer terug zijn bij af. Vanaf nu kiezen we weer onze eigen boeken (voor mij dit boek, dat ik vorige week won met een prijsvraag) en eventuele tips nemen we vriendelijk en zonder verplichtingen ter kennisgeving aan.