Groeten uit Dinslaken

Leek zaterdag nog te hectisch, vergeleken bij Zondag was het niets!
Tot aan de avond leek het goed te gaan. Zo werden we s’ochtends, voor het krieken van de dag (6 uur) wakker in ons vliegveld hotel om K’s broer en nichtje op te halen. Natuurlijk reden we eerst naar terminal 1, in plaats van terminal 2, maar inmiddels wisten we ons hoofd koel te houden bij dit soort misverstandjes.
Na de familie in onze Clio te hebben gepropt reden we in 1 keer naar het centrum van Frankfurt. Daar had de broer van K. namelijk met een oud collega afgesproken die nu in Duitsland woonde. In het geverfde huis zouden we daarmee de lunch nuttigen. De drie uur die we nog moesten overbruggen liepen we wat door de ontwakende stad en uiteindelijk dronken we koffie in een modern aandoend cafe, waar we onszelf nog voor schut zetten door per ongeluk het pand te verlaten zonder te betalen. De serveerster die ons achterna kwam rennen werd toen maar afgekocht met een vette tip. Misschien was dit een voorbode geweest voor de rest van het onheil dat ons nog te wachten stond. Na de lunch besloten we koers te zetten richting Zwolle. Een reis die misschien wel 5 uur zou duren, maar 140 kilometer per uur is toegestaan op de Duitse wegen, dus bij Oberhausen leek ik de reis zowaar in 4 uur te gaan klaren. Totdat onze trouwe Clio besloot de pijp maar aan Maarten te geven. Bij gemeente Dinslaken, een krap uurtje voor de grens steeg de temperatuur in de motor tot angstaanjagende hoogte en flarden rook of stoom kwamen onder de motorkap vandaan.
Was dit al vervelend, nog vervelender was dat mijn verzekering vorig jaar de pech hulp in het buitenland had afgestoten en ik vergeten was dit weer onder te brengen bij een ander. De ANWB verwees me dus maar naar het Duitse broertje, de ADAC, die eenmaal ter plaatse weinig anders kon doen dan me de weg te wijzen naar de Renault garage. Daar aangekomen leken we toch een klein flintertje geluk te hebben . De garage was namelijk open, wegens een autoshow en dat op een zondag! De vriendelijke dealer was gelukkig niet te beroerd om een autoverhuur service te bellen en de Clio kon ik daar gewoon laten staan. Die kon daar wel gerepareerd worden.
Dus wachtten we daar op het industrie terrein van Dinslaken in het schemerdonker nog maar een uurtje totdat onze auto werd afgeleverd. De garagemensen waren inmiddels naar huis en K’s nichtje zat op de achterbank van de Clio in haar dagboek te schrijven. Ik was erg benieuwd wat ze schreef: “European vacation day one. Dear diary, we’re stuck in a place called Dinslaken. Get me out of here!”