Karma op?

Op dag vier van de vakantie moet ik helaas constateren dat niet alles van een leien dakje loopt. Eigenlijk is dat nogal een understatement. Dat we achtervolgd worden door rampspoed klinkt misschien wat overdreven, maar stroef loopt het allemaal wel. Wat hiervan de oorzaak is mag Joost weten. Hadden we de afgelopen weken misschien al onze karmapunten verspeeld?
Eerst gaf de Clio de pijp aan Maarten. Vandaag hoorde ik van Autohaus Bernds dat zij me eigenlijk niet verder konden (of wilden) helpen met de auto naar de verschrotter of de abwrecker te slepen (ben er nog steeds niet achter wat de doorsnee Duitser gebruikt voor: sloper). Vervolgens kostte het me een uur totdat ik, met behulp van ongeveer alle Duitse woorden die ik nog op mijn persoonlijke harde schijf kon vinden, een bedrijf kon vinden die het klusje wel wilde klaren.
Naast de auto hadden we nog wat andere problemen. Nichtje A. was vanaf dag 1 van de vakantie niet lekker en gisteren, toen we Amsterdam bezochten was de koek aan het eind van de dag definitief op. Haar keelpijn zorgde ervoor dat ze bijna geen woord meer uit kon brengen. Met tranen in haar ogen zat ze op de achterbank van onze gehuurde Opel Astra. Dus besloten we maar naar huis te gaan. Iets wat in principe niet zo moeilijk was geweest als ik mijn parkeerkaartje niet ergens op de grond had laten vallen. Half in paniek doorzochten we onze tassen en zakken, waar we alleen maar oude strippenkaarten en snoeppapiertjes vonden. Verslagen liep ik uiteindelijk maar naar de beheerder. Klaar om mijn straf van 45 euro te betalen. Gelukkig had iemand ons kaartje gevonden en naar de persoon in kwestie gebracht. Goed voor minstens 50 karmapunten voor de eerlijke vinder. Iets wat het jongetje dat door moest gaan voor “beheerder” wel op zijn buik kon schrijven. Eerst vond hij het nodig mij de les te lezen (“Dat had u normaal heel veel geld gekost meneer!”) en vervolgens liet hij me nog bijna opdraaien voor de tijd die het me gekost had (drie vijftig!) om naar mijn kaartje te zoeken. Op mijn vraag of ik toch de garage uit mocht zei hij uiteindelijk, met enige tegenzin: “vooruit dan maar”. Snotneus!
Thuis belden we maar even de dokter. De dienstdoende assistent vond de klachten (keelpijn en koorts) nog niet erg genoeg om nichtje A. maar even langs te laten komen op spreekuur. “Als het over zeven dagen nog niet over is, kom dan maar eens terug”, zei ze, de Amerikanen, gewend aan een betere service, in verbazing achterlatend.
Thuis was zelfs Tricky niet helemaal haar zelf en werkte zo niet mee om de vakantie een succes te maken. Blazend en krabbend vocht ze meerdere malen haar weg uit de armen van degenen die haar eens gezellig op wilde tillen.
Gelukkig houden we onze rug recht en genieten van alle momenten die wél goed gaan, zoals vanmiddag, lekker in de zon, kratje bier erbij….