"Dat had je niet gedacht he?"

Een paar dagen geleden las ik in het Volkskrant Magazine een grappig stukje over een dame in een eerste klas coupé van een internationale trein op weg Nederland. Het kwam er op neer dat zij, samen met haar deftige medepassagiers getuige waren van een flamboyante Surinamer die bij hen plaatsnam op de pluche treinstoelen. Toen de conducteur bij de controle naar zijn kaartje vroeg ging hij druk op zoek in zijn koffers en dat waren er nogal wat. Zwetend doorzocht hij zijn bagage en de hele coupe keek gespannen toe, benieuwd hoe dit zou aflopen. Opeens vond hij zijn kaartje, gaf het aan de conducteur en zei triomfantelijk tegen het publiek: “Dat had je niet gedacht he?”
Eenzelfde situatie leek zich voor te doen op het station van Zwolle, waar ik vandaag moest zijn. Een taxichauffeur bevond zich zichtbaar in een netelige situatie. Het dilemma was me, bij het aanschouwen van dit vervelende tafereeltje meteen duidelijk. De taxi stond met één deur open geparkeerd voor een Postbank geldautomaat, waar zijn passagier; een stinkende zwerver (not that there’s anything wrong with it) met een rood alcoholhoofd al brallend geld probeerde te pinnen. Zijn brutale en overspannen gelach leek de chauffeur, die half hangend over de rechterstoel bezorgd toekeek of zijn klant enig succes boekte, nogal uit te dagen.
Ik liep verder en vroeg me af hoe deze situatie, bij geen geld, opgelost zou worden. Zou er een burgerarrest plaats vinden, zou de taximeneer de profiteur terug de auto in slepen en afzetten bij het politiebureau?
Eigenlijk hoopte ik op een zelfde afloop als in de eerste klas coupé. Dat Swiebertje terug naar de taxi zou lopen met zijn hand vol flappen. “Dat had je niet gedacht he?”