De leukste

Drinken, veel drinken is een gave, een techniek die ik nooit goed onder de knie heb gekregen. Het vereist ook een lichaam, met een maag die bereid is om het bier razendsnel via de nieren naar de blaas te transporteren. “Jeetje, ik moet alweer plassen”, zei Nakker gisteravond dan ook om de vijf minuten, waarop ik steevast reageerde met: “Alweer? Je lijkt wel een wijf!”. Stoer maar jaloers omdat ik de Amsterdammertjes niet in hetzelfde tempo als hem kon wegtikken.
Samen met een selecte groep collega’s zaten we na het werk nog even in “The Livingroom”, een ruime kroeg die volgens collega B. (alias Rockbitch) later nog wel vol zou stromen. Iets dat gelukkig niet gebeurde, zodat de conversatie goed te volgen bleef. Het gesprek, dat aanvankelijk stroefjes op gang kwam ontwikkelde zich, onder de invloed van het bier, al na een uurtje tot een levendig gesprek waarin serieuze onderwerpen werden afgewisseld met anekdotes die zo hilarisch waren dat ik de tranen van mijn wangen moest vegen.
Uiteindelijk, na veel bier, was het zo gezellig dat de overmoed toesloeg. “Wij hebben gewoon de gezelligste afdeling” begon er een. “Zo gezellig, dat andere afdelingen er waarschijnlijk jaloers op zijn”. Ik kon dat alleen maar beamen. Ik keek om me heen en kon me niet anders voorstellen dan dat dit de mensen waren, waar ik de rest van mijn werkende leven mee zou willen doorbrengen. Maar natuurlijk wist ik dat we al gauw door de realiteit zouden worden ingehaald. Mensen komen en mensen gaan en soms gebeurt dat al snel. Voor een iemand misschien al heel snel (ja jij, ik bedoel jou en ik zal je missen).
Dus speelde ik maar even advocaat van de duivel, om iedereen weer even met beide benen op de grond te zetten en zei: “Natuurlijk vinden wij onszelf de beste en de leukste, maar misschien vind elke afdeling dat wel van zichzelf” Ik probeerde me even een andere willekeurige groep collega’s in de zelfde (benevelde) toestand voor te stellen en wist meteen dat ik deze poging tot realiteitszin maar moest staken. “We zijn gewoon de leukste”, bedacht ik me. Kinderen en dronkaards spreken de waarheid.
Tevreden en enigszins misselijk stapte ik op de fiets naar huis.