Vraag der vragen

“Maar heb je haar nou ook officieel gevraagd?”, wil er nog af en toe iemand weten. Op deze momenten moet ik me inhouden om niet het bijdehandte “Wat denk je nou zelf?” te laten horen.
Doe je alle moeite om je trouwdag geheel naar eigen inzicht in te vullen en de bekende, clichématige huwelijksrituelen te omzeilen, denken er nog steeds mensen dat ik op mijn knieën ben gevallen om met bibberende stem de vraag der vragen te stellen.
Hoort dit gebruik niet thuis in een tijd dat jonge mannen nog vanuit het ouderlijk huis trouwden en na een paar mislukte experimenten, het derde meisje maar eens polsten of ze er misschien voor te porren viel om een leven lang samen het bed te delen?
Na zeven jaar samen onder de lakens leek me dit nogal een overbodige vraag en een ridicuul toneelstukje. In nederige houding voor je geliefde met een roos tussen de kaken. Een uitgesleten gebaar waar alleen mensen zonder fantasie nog tranen over plengen. Het feit dat zoveel mensen enthousiast kunnen worden over het herkauwen van een romantisch moment dat iemand een paar eeuwen geleden heeft bedacht zegt wel veel over de fantasie van de gemiddelde persoon die aan trouwen denkt.
Nee dus. Deze rolbevestigende, seksistische en oervervelende vraag is niet gesteld. “Misschien moeten we maar eens trouwen”, zal wel eens op zijn gekomen in een gesprek, maanden of jaren geleden. Gewoon om organisatorisch onze zaakjes eens wat beter op de rails te krijgen. Maar wie daar mee kwam zou ik niet weten. Zoals veel dingen in ons leven, is ook dit in goed gezamenlijk overleg besloten.
En die emotie dan, die romantiek?
Precies zeven jaar geleden stond ik met pijn in mijn buik op Schiphol te wachten totdat mijn geliefde bepakt en bezakt bij “Arrivals” door de schuifdeuren kwam. Na meer dan een jaar zouden we eindelijk herenigd worden om de sprong in het duister te wagen en hier samen een leven te beginnen.
Emotie ten top. Daar kan geen knieval moment tegenop.