Geringd

“Tik!” klinkt het als ik de leuning van de trap vastgrijp. Alweer “tik!” als ik mijn hand op een glazen tafel leg. Het geluid van mijn wit-gouden ring op een harde ondergrond is de enige tast-, zicht- en hoorbare verandering in mijn leven sinds ik getrouwd ben.
Het kostbare kleinood werd enkele weken aangeschaft in Mijdrecht. Ik was er nog nooit geweest (ik houd me normaliter verre van de Gooise Matras), maar de plaatselijke juwelier had een leuke website waarin leuke en betaalbare ringen werden beloofd die ook nog eens konden worden aangepast naar je eigen wensen.
Nu hadden trouwringen nog nooit echt kunnen rekenen op mijn warme belangstelling, maar nadat ik in tientallen winkels de bijzonder functionele maar ongelooflijk saaie Desiree trouwringen collectie had zien langskomen, had ik (geloof het of niet) opeens een persoonlijke smaak in dit soort sieraden ontwikkeld. Een ring draaien uit een kauwgomballen machine was dus opeens out-of-the-question. Er zou geld uitgegeven moeten worden, in Mijdrecht.
Eenmaal om onze vinger diende het volgende probleem zich aan. Een probleem dat zich vooral afspeelt in het hoofd van K. Hoe houd je zo’n kostbaar ding mooi? Mag je ermee afwassen, in de tuin mee werken, er gel mee in je haar wrijven, make up op je gezicht mee aanbrengen? Mag je hem aanhouden onder de douche, in het zwembad en aan het strand in het zoute zeewater? Ik zie in mijn fantasie de mijne al in het gootsteenputje van de wasbak verdwijnen. Hem constant afdoen lijkt me dan ook niet zo’n goed idee. Misschien moet ik hem maar gewoon oud laten worden, zodat hij op mijn zeventigste net zoveel krassen en groeven heeft als mijn eigen gezicht.