PN-BS-41

Ik heb gegokt en verloren. Een aantal weken geleden tenminste, toen ik dacht zonder “autoschadehulp buitenland” naar Frankfurt en terug te rijden. Toen FBTO deze service zonder mij te raadplegen uit hun pakket gooiden reageerde ik aanvankelijk boos en daarna apathisch. Het kon nog wel even wachten, een nieuwe "autoschadehulp buitenland". Deze laksheid werd dubbel en dwars afgestraft toen ik daarna met een kapotte motor in het zicht van de grens strandde in Dinslaken. Moederziel stonden we daar alleen, geen ANWB of ADAC die ons wilde helpen. Alsof ik van die ervaring nog niet genoeg geleerd had, volgde terug in Nederland een aaneenschakeling van Kafka-eske toestanden. Om mijn auto af te melden om hem op die manier in Duitsland te laten slopen moest ik van de Nederlandse Rijksdienst voor Wegverkeer hoog springen en van het Duitse sloopbedrijf laag.
De halgare Clio zou voor altijd in het slopers vagevuur moeten blijven. Wegroestend op een verlaten industrieterrein zou ik mijn leven lang belasting en verzekeringsgeld moeten betalen voor het wrak. Totdat er toch een oplossing gloorde aan de horizon. Met de geel/zwarte nummerplaten zou ik de auto toch nog bij een keuringsstation kunnen afmelden en met dát bewijsje zou alles voor elkaar komen. Frau Shroer van het garagebedrijf was dan ook zo vriendelijk om mijn kentekenplaten naar mijn oude (!) adres te sturen (dat stond namelijk nog netjes in mijn autopapieren). Iets waar ik weer nét te laat achterkwam, op het moment dat het pakketje weer terug was gestuurd naar Dinslaken. Maar na nog een paar telefoontjes in kreupel Duits kwamen ze hier gisteren toch eindelijk aan. De nummerplaten met de combinatie piemeltje-neuken-borsten-sucken-eenenveertig. (vieze ezelsbruggetjes zijn voor mij dé methode om cijfercombinaties te onthouden).
Hiermee lijkt het hoofdstuk Clio Baccara (met notenhouten dashboard) eindelijk afgesloten en kunnen we beginnen met ons milieuvriendelijke, autovrije leven.
Nu ik durf te vliegen hebben we namelijk wel wat CO2 te compenseren.