Status aparte

“Tja, je weet hoe dat gaat”, zeg ik tegen zus B. met wie ik verzeild ben geraakt in een anderhalf uren durend telefoongesprek over mezelf, over de familie en over mezelf in relatie tot de familie, “Als zoon ben je toch instinctmatig op zoek naar de goedkeuring van je vader; the samesex parent, zoals Oprah het zou zeggen”
Nu deze “parent” samen met mijn moeder is overgestapt naar een kerk die nog een tikkeltje strenger is dan degene waar hij jarenlang lid van was, lijkt goedkeuring over een levensstijl waar op het ogenblik geen plaats is voor georganiseerde religie verder weg dan ooit.
“Maar volgens mij is hij wel trots op je hoor”, vervolgt zus B. “Laatst had hij het er nog over hoe goed je je tuintje voor elkaar had en dat terwijl je vroeger echt een hekel aan tuinieren had.” Ja, dat is natuurlijk wel leuk, maar bewondering voor kwaliteiten die ik zelf helemaal niet belangrijk vind, daar zit ik eigenlijk niet zo op te wachten, zeg ik tegen mijn zus. “Kijk, tien jaar geleden maakte ik de balans op van mijn leven. Ik had mijn studie niet afgemaakt, had een baan zonder status en was niet bepaald onder de indruk van mijn leven tot op dat moment. Dus gooide ik het over een andere boeg. Ik voerde wat gesprekjes met een professionele hulpverlener, verliet de kerk, veranderde van baan en stortte me in een relatie met de eerste en beste vrouw die zich aandiende (niet K. trouwens). Ik wachtte niet meer af tot het geluk zich eens een keer aan zou dienen, maar trok het er aan de oren bij. Nu was het mijn beurt.
En dát is waar ik zo graag die waardering voor zou hebben. Andere mensen die dicht bij me staan zien wel wat ik daarin bereikt heb”

Een dag later zitten K. en ik aan een tafel in een partytent op een tuinfeest van twee zussen en een broer die hun twaalfenhalf jarig huwelijkfeest graag met de rest van de familie willen vieren. De hapjes op ons bord zien er fantastisch uit, maar voordat we mogen aanvallen vraagt mijn zwager of we het eten op gepaste wijze kunnen beginnen. Op een A4 tje dat voor ons op de tafel ligt staan de liederen die gezongen moeten worden. De eerste psalm ken ik niet. Stond die vroeger ook in het liedboek? Als de rest van de familie inzet playback ik maar een beetje mee en ben me er meer als anders van bewust dat ik een “status aparte” heb. Ik hoor er wel bij, maar ook weer niet.
Die waardering voor mijn levensstijl van “the samesex parent” zet ik dan ook maar even uit mijn hoofd.