Vroeger en Nu

(klik voor groter formaat)

Wat is er aan de hand met “Vandiedingen”? Vroeger werden daar nog wel eens stukjes geplaatst, maar de laatste tijd hoor je er verdacht vaak het geluid van krekels, of zelfs dat niet eens. De URL ligt er bij als een verlaten steppe. Af en toe waaien er wat van die dorre bosjes over de stoffige landwegen en hoor ik daar een mondharmonica in de verte?
Okay, genoeg sfeer getekend. Dat ik daar nog de tijd voor neem. Snel, ter zake, want er moeten dozen worden ingepakt, formulieren ingevuld, telefoontjes gepleegd en de halve huisraad moet nog via Marktplaats worden verkocht.
Dat het nog een kleine maand duurt voordat er daadwerkelijk verhuisd wordt, dat doet er niet toe. Beter voor op schema dan achter de feiten aanhollen.
Daarom is een stukje plaatsen op mijn weblog een beetje onder op het lijstje komen te staan. Maar goed, iedereen gebruikt toch RSS readers?
Hierboven even een kleine impressie hoe we ons huis hebben toegetakeld. (Zelfs de tuin wordt leeg geplunderd).

Tacky christmas yards

Voor iedereen die nog even in de kerstsfeer wil blijven, klik hier.
Misschien doe je nog wat ideetjes op voor volgend jaar.

Puur

“Echte chocoladeliefhebbers houden van puur”, beweerde een collega laatst, terwijl hij zich tegoed deed aan het door een van onze leveranciers gedoneerde kerstsnoepgoed. Aangezien ik zelf eigenlijk meer van de melk variant houd, vroeg ik me af of ik dan inderdaad geen echte chocoladeliefhebber ben. Daarbij; waar komt deze hang naar puurheid eigenlijk vandaan, want de betreffende collega is niet de enige die zijn producten graag in onvermengde vorm tot zich neemt. Zo heeft VOF de Kunst het in hun bekende ode aan de koffie het over “het pure spul, dus zonder de suiker”. Niet te zuipen volgens mij. Maar ik ben dan ook waarschijnlijk geen “echte koffieliefhebber”. Op het ogenblik drink ik koffie met de smaak Hazelnoot, van het Albert Heijn merk “Perla”, of oploskoffie uit Amerika van het merk General Food (verkrijgbaar in verschillende smaakvarianten en het zit in een leuk vierkant blikje). Iets wat waarschijnlijk vloeken in de kerk is voor de koffie purist.
Eerlijk gezegd vind ik puristen nogal fantasieloos en conservatief. Mensen die onder het genot van zwarte koffie en een stukje pure chocolade naar blues luisteren, dan wel in de pure vorm van Robert Johnson of zo. Boring! Daarbij zijn ze ook nog inconsequent. Als je een echte purist ben dan kauw je rauwe koffie en cacaobonen, eet je boterhammen met tevredenheid en aardappelen bij voorkeur ongekookt. Eet smakelijk, echte liefhebbers!
Nee, voor het echte avontuur moet je zijn bij de mensen die ingrediënten durven samen te voegen, die jazz combineren met balkanmuziek, of chocola met kerrie (écht geproefd, bij een van de beroemdste chocolatiers in Frankrijk). Uit dit soort experimenten onstaan de meest fantastische smaaksensaties. Negeer de smaakpuristen. Mens, durf te proeven!
(Zo, ik heb gezegd)

Winter

Vandaag met enige tegenzin naar Breda omdat dat blijkbaar de enige plaats is waar de kleur van onze nieuwe gietvloer kan worden vast gesteld. Na enige tijd treinen, wordt ons humeur toch nog opgekrikt door de sprookjesachtige natuur die we vanuit de trein langs zien glijden.

Verbannen

Rokers. Hoe lang laten ze zich nog koeieneren? Begrijp me goed, ik heb niets tegen rokers. Mijn vader was een roker. Op zondagmiddagen blies hij met zijn pijp de huiskamer vol met blauwe rook die wij (zijn zeven kinderen) tevreden inademden. Het was de geur van zondag, en Hilversum 4 het geluid.
Ook Lebrat, mijn eerste huisgenoot, was een roker. Volgens mij is ie het nog. Een tevreden roker is geen onrust stoker en Lebrat zeker niet. Geduldig asfalteerde hij het plafond van ons studentenhuis met een laag teer die op een gegeven moment zo dik was dat je er met een natte vinger je naam in kon schrijven.
Zelfs K. was een roker. Ik ben er dus met eentje getrouwd. Gelukkig is ze al een tijdje gestopt, zodat ze in ieder geval de vernederingen niet hoeft te slikken waaraan rokers tegenwoordig worden blootgesteld.
Elke dag als ik naar huis fiets zie ik er een staan, zo’n vernederde roker. De vrouw in kwestie staat in weer en wind, bij nacht en ontij buiten, voor het huis haar sigaretje te roken. Ze is verbannen, als een hond aan de ketting buiten de supermarkt. “Ik mag er niet in” zou er op de voordeur van haar huis moeten staan. Ze lijkt zich lijdzaam te hebben geschikt in haar lot. Maar haar gezicht is er niet een van een “tevreden roker”. Ze ziet er een beetje triest uit. Onwillekeurig vraag ik me af hoe zeer iemand vernederd moet worden om te stoppen met roken. Zou ze stoppen als we haar een oranje petje laten dragen, of als we haar op 1 been laten staan? Ik denk het niet. Ze zou daar nog steeds staan, als een rokende ooievaar tijdens het EK voetbal. Ik zou haar toe willen schreeuwen: “Hou er toch mee op! Jullie hebben verloren!”
Maar ik denk niet dat het zal helpen.
Waarschijnlijker is dat ze zich nog meer zal vernederen, zeker als je in 2008 ook uit de horeca wordt geschopt als je je rokertje wil opsteken. En kan dat, nog lager vallen als roker? Ja, dat kan. De ezelsoren, de ultieme narrenhoed van deze tijd komt in de vorm van de elektrische sigaret, de Buckler onder de rookwaren. Met deze genotsstaaf in je mond, weet je zeker dat je voor lul staat.
(en petje af dan natuurlijk weer voor de moedige rokers die zich daar dan weer niets van aantrekken).

Probleemloze kerst!

En toen was het bijna Kerst. Een feest dat we, net als alle andere eindejaarsfeesten (behalve Thanksgiving) maar eens een keertje overslaan. Die nepkerstboom blijft dus op zolder en de andere dozen met spullen die er staan komen dit jaar naar beneden. Alle troep die we de afgelopen drie jaar niet hebben aangeraakt moet maar eens een keer weg. Met het uitzoeken daarvan zijn we druk genoeg en actief kerst vieren kan volgend jaar wel weer eens een keer.
Toch kan je de kerst niet echt ontlopen. Het is nog maar 15 December en de kerstwensen vliegen je al om de oren. “Fijne kerstdagen!” , “ Gelukkige kerst!” , “ Prettige feestdagen!”. Het doet allemaal een beetje neurotisch aan. De ervaring leert dat geluk en pret moeilijk af te dwingen zijn. Als je jezelf voorneemt om te genieten en plezier te hebben lukt het vaak niet. Denk aan het moment dat je samen met je partner in de stromende regen de tent op moet zetten. Echt prettig is dat niet, terwijl je je toch echt had voorgenomen om alleen maar te genieten.
En al die tegenvallende trouwdagen. Laatst zag ik een hele dr.Phil show met mensen die geen leuke trouwdag hadden gehad. Mensen die diep ongelukkig waren omdat alles toen niet volgens planning liep op de dag die toch de gelukkigste dag van hun leven had moeten zijn! Wanneer heb je nou echt pret, wanneer heb je het nou echt naar je zin? Die momenten komen eigenlijk een beetje uit de lucht vallen en meestal is het niet met Kerst, maar als je bijvoorbeeld spontaan met je vrienden naar de kroeg gaat, of als je met je partner op de woonbeurs rondloopt, of thuis als je alleen staat af te wassen met een goede cd in de speler. Dat zijn de momenten waar het om gaat en waar niemand een kaartje voor had gestuurd.
Iemand geluk en pret toewensen is dus eigenlijk het paard achter de wagen spannen. Je kan wensen wat je wilt, maar vaak gebeurt het dan juist niet.
Ik stel dan ook voor om mensen maar geen “prettige kerstdagen” meer te wensen. Daardoor worden de verwachtingen veel te hoog gesteld en voordat je het weet heb je een rot kerst. Misschien moeten we elkaar een “ probleemloze kerst” wensen, of een “best wel aardige kerst”. Dan wordt het misschien nog wel wat.

"Niets is er zo gezellig..."

Dat de televisie leugens verkoopt was mij al snel duidelijk. Zo zat er een bijzonder liedje in de poppenkast serie van Suske en Wiske die de Tros ergens eind jaren zeventig uitzond. “Niets is er zo gezellig als samen de afwas doen” zong het hele stel uit volle borst. Dat tante Sidonia en Lambiek meehielpen met hun stijve poppenkastarmpjes, vond ik al redelijk ongeloofwaardig. Wij moesten de afwas namelijk helemaal alleen doen en ik kan je één ding vertellen; bijna alles was toen gezelliger dan samen afwassen. Ik was lid van afwasteam 1, samen met mijn oudere zus B. Op de koelkast had mijn vader een lijst geplakt, waar precies op aangegeven stond wanneer ons team in actie moest komen. Het hele gezin rekende op ons, tenminste drie dagen in de week, maar na een lange schooldag en huiswerk in het vooruitzicht viel de vaat ons zwaar. Die bestond namelijk uit stapels vette borden en pannen, die eerst met een schuursponsje afgespoeld moesten worden om later door een gloeiend heet sopje te worden gehaald. Deze afwas, van een gezin met 9 leden, was er een voor gevorderden. De frustratie over de aangekoekte resten en de onduidelijke taakverdeling (want: hoorde het afruimen nou bij het afwassen of bij het afdrogen en wie moest er op het eind het aanrecht afnemen?) reageerden we doorgaans op elkaar af. Zus B. gaf me in geval van ruzie vaak “the silent treatment”, want zij was de oudste en al best wel volwassen. Ik niet. Ik gebruikte wapens als de flessenlikker, de pollepel of gewoon de natte theedoek (zeer effectief!).
Echt gezellig was het dus niet, die afwas.
Vandaag de dag is de afwas een rustmoment. Bijna een soort meditatie, mits je hem alleen doet. Vreemd hoe iets zo kan veranderen. Al mijmerend glijden de bordjes in het sop. Mijn gedachten drijven af naar een plek waar de drukte van de dag van me af glijdt en waar nieuwe ideeën me zomaar komen aanwaaien. Samen de afwas doen? Slecht idee. Die afwas moet je lekker in je eentje aanpakken.
Over anderhalve maand hebben we een afwasmachine. Zal ik het gaan missen? (Vast niet)

Schoon gedruppeld

In mijn grenzenloze ijver om de volgende bewoner van ons huis er toe te bewegen maar zoveel mogelijk spullen over te nemen begon ik vandaag met het schoonmaken van de oven.
Weet niet of iemand daar ervaring mee heeft, maar ik kan je vertellen, het is een eindeloze klus en dat woord gebruik ik dan niet in de zin van “eindeloos”, “enigjes”, nee er komt letterlijk geen einde aan. De enige methode om de klus in één keer te klaren is om het hele gevaarte aan een takel in een kolkend bad met zoutzuur te hangen. Nu beschik helaas niet over deze chemicaliën, dus moest ik aan de slag met een spuitbus met ovenreiniger. Iets wat ik jaren geleden voor een euro bij de Action had aangeschaft. Een impulsaankoop die destijds meer te wijten was aan het feit dat ie in de koopjesbak lag, dan aan een niet te onderdrukken drang om de oven eens grondig onder handen te nemen.
Nu zijn wij best schone mensen. De buitenkant van de oven wordt dan ook geregeld onder handen genomen, maar de ingewanden van het beest, de binnenkant van het raampje bijvoorbeeld leek nog maar weinig in aanraking te zijn geweest met een nat doekje. Op dit moment leek een vaatdoekje, of een nat schuursponsje dan ook een allang gepasseerd station. Dus spoot ik, met de spuitbus op armlengte, het gif van de ovenreiniger op de aangekoekte resten. Het gepruttel en gesis en een licht misselijk gevoel in mijn maag deden me beseffen dat we hier te maken hadden met een agressief goedje. Na enkele minuten begonnen de vetresten dan ook uit de oven te druppelen. “Doekje erover, klaar”, dacht ik nog. Maar nu, een half uur later is het ding nog niet uitgedruppeld. Het lijkt wel een niet te stelpen bloedneus.
Nu begrijp ik dat tien jaar aangekoekt vet, van drie verschillende eigenaren, er niet zomaar is uitgedruppeld. Maar vanavond komt de nieuwe huurder. Ik moet de oven straks dus maar even een hartig woordje toespreken. Als ie geen zin heeft in een vierde baasje, bind ik hem gewoon buiten aan een boom.

Weg er mee!

Als ik geen man van middelbare leeftijd zou zijn maar een zak Sinterklaassnoep, zou ik beslist geen pepernoot willen zijn. Misschien een kruidnootje bedekt met een dikke laag chocolade, dat zou nog gaan, maar mijn leven te moeten slijten als pepernoot, daar zou ik toch voor passen. Dan zou ik toch hopen dat ik gauw vermalen zou worden tussen de kiezen van een kind, dat zich hoogstwaarschijnlijk vergist zou hebben. Want wie kiest er nou voor deze taaie brok? Wie heeft er liever een naar anijs smakend stuk geperst karton dan bijvoorbeeld een stuk borstplaat dat wegsmelt op je tong? Niemand volgens mij. Pepernoten worden alleen nog maar gekocht omdat ze bij de traditie van Sinterklaas horen. De nauwelijks aangebroken zakken worden de volgende dag meegebracht naar het kantoor, waar ze dagenlang staan weg te kwijnen zonder te worden aangeraakt. Op mijn werk staat ook zo’n zak minderwaardig snoep. “Het lijken wel hondenbrokken”, zegt collega M. en ze heeft gelijk. Eerlijk gezegd heeft een pak Bonzo een betere uitstraling dan deze vieze kiezenvullers, want dat doen ze. Een uur na het nuttigen van de pepernoot ben je nog steeds bezig je kiezen schoon te maken met het puntje van je tong.
Laten we gewoon besluiten om resoluut een einde te maken aan de pepernoot. Hij is het kopen niet waard en maakt het andere Sinterklaassnoep ten schande, want zo leuk is het niet voor een perfect ronde kruidnoot om in het zelfde schaaltje te moeten liggen als de stinkende vormeloze brok.
En als we dan toch bezig zijn dan kunnen die TaaiTaai poppen ook meteen wel weg.

Zwarte vriend

Tijdens mijn lunchwandeling met Nakker door de Diezerpromenade viel ik van de ene verbazing in de andere.
De ene verbazing was een meisje in een witte overal met een nogal curieus aanbod: “Heren zou u met deze zwarte stift een klacht op mijn kleren willen zetten?”. Om te illustreren dat daarbij geen enkele plek op haar lichaam taboe was hief ze daarbij haar armen vol overgave in de lucht. Nogal geïntimideerd door deze vrijmoedigheid mompelden we een snel verzonnen excuus en liepen verder, de andere verbazing tegemoet. Dat was een Antilliaans jongetje in een Zwarte Pieten pak dat gezellig met zijn moeder liep te winkelen. Het duurde enkele minuten voordat ik dat beeld een plaats kon geven. Was het namelijk niet zo dat Zwarte Piet altijd beschouwd werd als een politiek incorrecte figuur en was de discussie daarover in het verleden niet al ettelijke keren gevoerd? Waren er niet al een keer blauwe en groene Pieten geïntroduceerd om juist onze Surinaamse en Antilliaanse medelanders niet voor het hoofd te stoten? En nu liep er gewoon een Antilliaans Zwarte Pietje door de Zwolse binnenstad!
Dit kon dan maar twee dingen betekenen. Of de integratie van onze koffiekleurige landgenoten had een verbazingwekkend nieuw niveau bereikt. Een ander tijdperk was aangebroken waarin de verschillende bevolkingsgroepen, ondanks ruziezoekers als Geert Wilders, eindelijk konden lachen om de idiote kanten van elkaars culturen. Want die roti is eigenlijk best lekker en Zwarte Piet, die moet je gewoon niet zo serieus nemen. Dat is geen onderdrukte knecht van de goedheiligman, maar meer een grappige vriend en als het puntje bij paaltje komt, houden kinderen meer van déze grappige krullenbol, dan van de altijd serieuze Turkse bisschop.
Dus wat maakt het dan uit als Surinaamse en Antilliaanse jongetjes rondhuppelen in een Zwarte Pieten pakje?
Een andere mogelijkheid is dat dit specifieke jongetje mentaal zo murw gebeukt was door de Bart Smit en Intertoys speelgoedfolders, dat ie geen andere keuze had dan zich vol overgave in het Sinterklaas feest te storten en dat de ouders toen maar een Zwarte Pieten pakje voor hem hebben gekocht, onder het motto van “if you cant beat them, join them”.
Maar wat ook de reden was, het Antilliaanse Zwarte Pietje zag er in ieder geval erg gelukkig uit in zijn speciale outfit.

I want it that way

Haha, veel leuker als de echte Backstreet Boys.
(en die jongen op de achtergrond maar doorwerken)

Fiets ID

Vandaag werd ik blij van de fietsenmaker. Een vreemde gewaarwording, want zo vaak wordt ik niet blij van de geleverde service van de plaatselijke middenstand. Bij de vestiging van Videoland in mijn Vinexwijk kreeg ik vorige week bijvoorbeeld nog een bijzonder lege blik toen ik vroeg of ze “Bowling for Columbine” nog in hun collectie hadden. “De titel klinkt me niet bekend in de oren”, antwoordde de jongste bediende die misschien meer verstand had van verzekeringen. Ik kreeg bijna de neiging om hem aan zijn oren over de balie te trekken: “Halloohooo! Michael Moore. Een van de drukst bezochte documentaires ooit!” Schande (heb nu ongeveer wel de leeftijd om dit woord te pas en te onpas te gebruiken) dat je in een videotheek kan werken zonder enige basiskennis van films.
Gelukkig is er ook nog winkelpersoneel met liefde voor hun vak. Mensen die enig enthousiasme voor hun vak laten zien, zoals mijn kapper bijvoorbeeld. Voor het eerst in mijn leven hoef ik niet zelf met een uitgebreid plan te komen: “ Beetje uitdunnen, kort van achteren, maar langer bovenop.” ( Mijn eigen plan, waardoor ik jarenlang uitzag als Jan van de Bosch). In plaats daarvan kan ik de hele knipbeurt nu overlaten aan een professional, die haarfijn weet hoe ze me van een moderne coupe kan voorzien.
Ook vandaag had ik weer een goede winkelervaring. Omdat mijn normale fietsenmaker gesloten was, moest ik voor een kleine onderhoudsbeurt uitwijken naar Fiets ID en dat beviel meteen goed. Er werd me bijvoorbeeld al meteen een leenfiets aangeboden. Een service waar ik geen gebruik van maakte, maar het feit dat ie me werd aangeboden liet zien dat hier werd meegedacht met de klant. Bij het ophalen van de fiets was de fiets tiptop in orde en had de fietsenmaker zelfs gezien dat mijn stuur wat te laag stond. “Dat fietste vast niet zo lekker”, zei de vriendelijke eigenaar, “dus ik heb hem maar even wat hoger gezet”. Kijk, daarvan krijg ik als klant een erg fijn gevoel. Daarom hier wat extra reclame voor mijn nieuwe favoriete fietsenmaker:” Fiets ID, Fiets ID, allemaal naar Fiets ID!!”