Schoon gedruppeld

In mijn grenzenloze ijver om de volgende bewoner van ons huis er toe te bewegen maar zoveel mogelijk spullen over te nemen begon ik vandaag met het schoonmaken van de oven.
Weet niet of iemand daar ervaring mee heeft, maar ik kan je vertellen, het is een eindeloze klus en dat woord gebruik ik dan niet in de zin van “eindeloos”, “enigjes”, nee er komt letterlijk geen einde aan. De enige methode om de klus in één keer te klaren is om het hele gevaarte aan een takel in een kolkend bad met zoutzuur te hangen. Nu beschik helaas niet over deze chemicaliën, dus moest ik aan de slag met een spuitbus met ovenreiniger. Iets wat ik jaren geleden voor een euro bij de Action had aangeschaft. Een impulsaankoop die destijds meer te wijten was aan het feit dat ie in de koopjesbak lag, dan aan een niet te onderdrukken drang om de oven eens grondig onder handen te nemen.
Nu zijn wij best schone mensen. De buitenkant van de oven wordt dan ook geregeld onder handen genomen, maar de ingewanden van het beest, de binnenkant van het raampje bijvoorbeeld leek nog maar weinig in aanraking te zijn geweest met een nat doekje. Op dit moment leek een vaatdoekje, of een nat schuursponsje dan ook een allang gepasseerd station. Dus spoot ik, met de spuitbus op armlengte, het gif van de ovenreiniger op de aangekoekte resten. Het gepruttel en gesis en een licht misselijk gevoel in mijn maag deden me beseffen dat we hier te maken hadden met een agressief goedje. Na enkele minuten begonnen de vetresten dan ook uit de oven te druppelen. “Doekje erover, klaar”, dacht ik nog. Maar nu, een half uur later is het ding nog niet uitgedruppeld. Het lijkt wel een niet te stelpen bloedneus.
Nu begrijp ik dat tien jaar aangekoekt vet, van drie verschillende eigenaren, er niet zomaar is uitgedruppeld. Maar vanavond komt de nieuwe huurder. Ik moet de oven straks dus maar even een hartig woordje toespreken. Als ie geen zin heeft in een vierde baasje, bind ik hem gewoon buiten aan een boom.