Strakke stickers

Tijdens mijn “thanksgiving klus”, het bakken van een (jawel) biologische pompoentaart, verpest ik tien minuten van mijn kostbare tijd met een poging een plakkertje van de achterkant van de springvorm te pulken. Het kreng zit er zo strak op dat het lijkt alsof ie met secondenlijm is vastgeplakt. Welke sadistische inkoper van Ikea heeft deze plakkers ingekocht en wat was zijn motivatie? Een financiële besparing van een paar kronen, een slecht huwelijk?
De Zweedse meubelmaker is niet de enige die zijn klanten straft. Ook V&D versiert zijn cd’s bij voorkeur met strakke plakkers. Vooral bij de afgeprijsde titels gaat de verantwoordelijke jongste bediende helemaal los met de prijstang. Oude prijsjes er eerst af halen, dat staat niet in zijn werkinstructie, zodat het doosje er uiteindelijk uitziet als de bestickerde achterruit van een VW kever die iets te vaak de slagbomen van een pretpark is gepasseerd.
Eenmaal thuis gekomen met het beplakte cd-hoesje begint de bewerkelijke klus; het één voor één afpulken van de verschillende stickers. Na jaren stickers krabben kan ik zeggen dat het beste resultaat wordt verkregen als je het prijsje er in één keer langzaam vanaf aftrekt, maar om dat voor elkaar te krijgen heb je een vaste hand nodig en een grote dosis geduld. Begint de sticker eenmaal te scheuren dan heb je verloren en rest er eigenlijk nog maar 1 ding: geweld. Met duim en nagel kan je dan nog proberen te redden wat er te redden valt, maar neem van mij aan, die vieze stickervlek krijg je niet meer weg. Een regelrechte ramp voor muziekverzamelaars als ikzelf die dwangmatige ideeën hebben over hoe cd hoesjes er uit horen te zien. Maagdelijk, onbevlekt en zonder stickers.
Maar goed, je kan natuurlijk ook gewoon een nieuw hoesje kopen (bij voorkeur niet afgeprijsd, want dan begint het stickers krabben weer van voren af aan)