Starbucks Schiphol

Nooit gedacht dat ik na het kijken van documentaires als Surplus nog eens zou staan juichen bij de introductie van de volgende Multinational in ons land.
Tijdens het wachten op mijn schoonmoeder bij de deur van Arrivals op Schiphol werden we opeens getrakteerd op een vingerhoedje lauw warme cappucino. De frisgroen geklede meisjes verwezen ons, voor meer koffie en te dure prullaria, naar de koffiekraam even verderop. Dat “verderop” was toch alleen achter de douane, waar de enige Starbucks van dit land zou worden weg gestopt? “Nee hoor meneer, u hoeft alleen maar even daar rechtdoor te lopen, dan zie je hem meteen” zei de koffiejuffrouw en zo waren we getuige van de langverwachte introductie van Starbucks in Nederland. Vanaf nu konden ook wij, armzalige Nederlanders eindelijk genieten van een Iced Venti non fat Mocha, of een andere melange met een naam waar je even een avondje op moet studeren om hem foutloos in je hoofd te krijgen. (Ik kwam dit keer niet verder dan: “Doe mij maar een Chai Thee”).
K. was extatisch. Haar blijheid over de komst van haar moeder had met dit goede nieuws een soort turbo boost gekregen. Goed begin van onze vakantie!