Plugger

Ik heb het hier wel eens vaker gehad over die vervelende neiging van mezelf om mijn muziek bij vrienden en familie te pluggen. Vandaag de dag kan ik maat houden, maar vroeger kon ik dat zeker niet. De eerste keer dat ik me bewust werd van het feit dat mensen niet altijd even open staan voor het muziek evangelie van Ary was op de zolder bij vriend G. Allebei voor het eerst op kamers genoten we van onze vrijheid en van het feit dat we non stop muziek konden draaien zonder daarbij te worden lastig gevallen. Vervelend karaktertrekje van mezelf was dat ik niet alleen op mijn eigen kamer mijn eigen muziek wilde draaien, maar dat ik ook op bezoek bij G. de muziek probeerde te verzorgen. Zo trok ik bij voorkeur de platen uit zijn kast die ikzelf ook had en legde ze op zijn draaitafel. Iets wat G. op den duur niet echt op prijs stelde. Hoe hij me dat toen duidelijk heeft gemaakt weet ik niet meer, maar we zaten op de Sociale Academie. Een zekere dosis assertiviteit zal hij daar zeker bij gebruikt hebben.
Dat niet alle plug projecten zijn mislukt bleek vandaag. Tot mijn stomme verbazing eigenlijk. Oud klasgenote M. stuurde me een krabbel (ja, ook ik zit op Hyves) waarin ze me vroeg of ik nog wel eens naar de groep Barclay James Harvest luisterde. Om eerlijk te zijn was ik deze groep, met een naam alsof ze indertijd een aantal A-merken op een hoop hebben geharkt, al een beetje vergeten. Dit was nog uit de tijd dat ik naar Symfonische Rock luisterde. M. beweerde dat ik haar vroeger fan had gemaakt van deze groep. “Ik stuur je wel even een mp 3-tje” krabbelde ze later en zo geschiedde met als gevolg dat ik nu naar een heel mooi liedje te luisteren. “Goed geplugd Ary”, denk ik tevreden, “zelfs toen had je echt smaak”. (U mag nu een teiltje pakken)