Zwemmen met Openbaren

Nakker moest naar het zwembad. Kijken hoe zijn jongste spruit daar het hoofd boven water probeerde te houden. Daar hadden ze namelijk een speciale dag voor georganiseerd, zodat ook de ouder die iets minder zorgtaken op zich neemt toch eens wat interesse kan laten blijken. Belangrijk volgens zijn vrouw en alle pedagogen in Nederland en de rest van de wereld (behalve die landen waar de heersende doctrine leert dat je je kinderen maar het beste met een stuk hout kan afranselen voor het beste resultaat. Onder het mom van: “wie men liefheeft kastijdt men” en “een goede vader spaart de roede niet”)
Mooi moment voor mij om maar eens wat stoere verhalen te vertellen over mijn zwemles in Axel, Zeeuwsch Vlaanderen, waar ik op mijn vijfde levensjaar zelf op mijn fietsje naar het zwembad moest om de schoolslag en de borstcrawl te leren. Geen ouder die me begeleidde en geen vader die kwam kijken. Deze opvoeding was niet voor mietjes, hier werden karakters gevormd. Alleen de eerste keer ging mijn moeder met me mee en dan wordt het verhaal ook meteen iets minder stoer. Toen mijn moeder voortijdig het pand dreigde te verlaten zette ik het namelijk op een brullen. Ik durfde niet alleen, want het huiskamerzwembadje van meester Arons, dat eigenlijk geen zwembad mocht heten zat vol vreemd volk. Kinderen die geeneens op mijn gereformeerde school zaten. Het waren Openbaren! In de kleedkamer had ik hun heidense gezang al gehoord: “..en Adam sloeg Eva met de suukerbiete voor de kont, holladijee, holladijoo”. Dat was iets anders dan psalm honderdvijftig. Zou dit gedrag besmettelijk zijn? Toen mijn moeder me toch met zachte dwang in het lesbad had gekregen werd ik meteen aangeschoten door een van de ongelovigen. De kleuter vroeg: “Was jij dat, die zo huilde in de kleedkamer?”. Ik loog. Nog maar amper in het zwembad was ik blijkbaar meteen al aangestoken door het virus van de Openbaren. “Nee, natuurlijk niet”, zei ik stoer en vertrouwde er maar op dat de tranen op mijn wangen werden aangezien voor druppels zwembadwater. “Volgens mij was dat een ander jongetje”.