zondag, oktober 28, 2007

Halloween 2007

De traditie wil dat we ons rond Halloween een weekendje volproppen met enge films, snoep/snacks en zoete likeur. Dus kochten we een grote doos Celebrations, een zak Balsamico Light Chips (who do you think you’re fooling) en een fles Kuipers Butterscotch.
Vol goede moed begonnen we aan de stapel willekeurig uitgezochte griezelfilms die stuk voor stuk als middelmatig of zelfs als slecht bestempeld kunnen worden. Daarom geef ik meteen maar even de clou weg. Hoef je de film tenminste zelf niet te huren.

Child of Mine

T.V. film over Engels stel dat 2 Canadese kinderen van een alleenstaande moeder adopteert, die eerder bij een inbraak is vermoord. Tenminste dat beweren de sherrif en de bemiddelaar van het adoptiebureau (Snuf en Snuitje). Het oudste meisje dat er volgens K. een beetje uitziet als haar nichtje (dezelfde depressieve blik in de ogen), ontpopt zich in Engeland tot een onhandelbaar kind. Als het monster vervolgens met een schaar bijna een jongetje vermoord, dat op visite is, besluit pleegmoeder, die tevens gediplomeerd psychologe is, dat het maar eens tijd wordt om samen met de boosdoener terug te gaan naar Canada, om met behulp van een soort regressietherapie te kijken wat het kind destijds heeft veranderd in het satansgebroed wat ze nu is. Daar blijkt al gauw dat de sherrif en de bemiddelaar van het adoptiebureau onder één hoedje opereren en dat mister bemiddelaar destijds de moeder maar naar de andere wereld heeft geholpen om de kinderen vervolgens voor een leuk zakcentje te verkopen.

Oordeel: Best wel slecht. Je ziet meteen dat dit prul voor t.v. is gemaakt, om op een vrijdagavond, na een drukke werkweek fijn bij in slaap te vallen.

Beste scene: De supermarktscene waarin het monsterkind eventjes aan haar pleegmoeder duidelijk maakt dat ze alleen Canadese ontbijtgranen blieft. De Engelse dozen Wheaties maakt ze een voor een open en strooit ze voor de ogen van pleegmama uitdagend over de supermarktvloer.

Half Light

Wat is er eigenlijk met Demi Moore gebeurd? Net als haar ex husband Bruce Willis wil ze ook wel eens in een film met geesten. Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig voor ons weet haar naam tenminste nog wat beurzen te openen zodat de film qua vormgeving in ieder geval het aanzien waard is. Jammer dat alleen het verhaaltje wat wat dun is. Als beroemd Amerikaans thrillerschrijfster woont Demi (of Rachel) met haar, als auteur iets minder succesvolle man in Engeland. Totdat opeens haar zoontje verdrinkt (min of meer door haar schuld), waardoor ook nog eens haar huwelijk op de klippen loopt. Om tot rust te komen gaat ze maar eens een tijdje aan de Schotse kust wonen. Daar lijkt ze opeens “dead people” te gaan zien. Zo trekt ze dagen achter elkaar op met een hengst van een vuurtorenwachter die later, bij navraag in het dorp, al jaren dood is. Had ze die avond daarvoor blijkbaar het bed gedeeld met een lijk. (Bah!) Als de dorpelingen zo langzamerhand beginnen te denken dat ze van lotje getikt is, ontvouwt zich een duivels plot. Demi’s ex man (nee niet Bruce) heeft namelijk met Demi’s vriendin (die al jarenlang stiekem zijn blanke sabel poetst) een slecht plannetje bedacht. Ze willen haar vermoorden! Waarom? Nou, omdat hij dan de 4 miljoen dollar voorschot, die ze voor haar nieuwe boek heeft gekregen erft. Daarom huren ze een acteur in die wel even voor vuurwachter wilde spelen. En omdat iedereen daardoor denkt dat Demi haar knikkers kwijt is, kunnen zij haar mooi met een anker aan haar benen van een roeiboot afgooien. In haar huis tikt ex hubbie even een briefje in haar naam, met de mededeling dat ze liever met haar vuurtorenwachter door de eeuwige jachtvelden gaat huppelen.
Gelukkig gaat alles niet door. Terwijl Demi naar de bodem zinkt met een anker aan haar benen, geeft de geest van haar overleden zoontje haar de sleutel van het slot, waardoor ze als een ware Houdini weet te ontsnappen.

Oordeel: Min of meer te pruimen. Vooral door de mooie beelden van het Schotse kustlandschap.

Beste scene: Demi die alleen in een bootje naar het eiland vaart en er uit ziet alsof ze reclame moet maken voor de outdoor kleding van Perry Sport.

Final Destination 3

Halverwege de openings scene waarin het treintje van de achtbaan te pletter dreigt te vallen beslist K. dat ze deze film eigenlijk niet wil zien. Horrormovies: okay, slashermovies: not so okay. Dan moet ze namelijk constant haar hand voor haar gezicht houden. Die momenten uit de film waarin hoofden uiteenspatten als rijpe meloenen, of waarin mensen levend verbranden in bruiningsmachines, die zijn niet zo aan haar besteed. Maar helaas (voor haar) weet het gegeven van de film mij wel te boeien. Het idee is nog steeds hetzelfde als in de voorafgaande delen van deze franchise. De hoofdpersoon van de film staat in de rij voor een achtbaan om samen met haar vriendje een ritje te maken. Net voordat het treintje vertrekt krijgt ze een vreselijk voorgevoel. Dit ritje zal rampzalig eindigen. In paniek stapt ze, samen met haar zusje en wat vrienden uit en ziet vervolgens haar boyfriend voor haar ogen verongelukken. Na het ongeluk komt ze er achter dat Magere Hein diegenen die aan hem dachten te ontsnappen toch nog even wil komen halen. Een voor een komen ze op een gruwelijke manier aan hun eind. En als ik zeg gruwelijk, dan bedoel ik ook gruwelijk. Vooral hoofden moeten het ontgelden. Die worden doorkliefd met spijkers, spatten uiteen in losgeslagen fitnessapparaten en worden van hun topje ontdaan alsof het gekookte eitjes zijn. K. probeert zich er nog dapper doorheen te slaan, maar houdt de helft van de film haar handen voor haar ogen. Vervolgens moet ik dan zeggen wanneer de slasher momenten zijn afgelopen. Niet echt een ontspannend ritje voor K. dus.

Oordeel: Leuk idee voor een film. Al is het nieuwtje na de eerste twee delen er een beetje vanaf. De bloederige gedeelten in de film zijn zo over the top dat ze eigenlijk niet echt eng meer zijn.

Beste scene: Toch wel die beginscene waarin het achtbaanritje finaal uit de hand loopt. Je zou er bijna niet meer in durven te stappen.

In a Dark Place

Ik ben bang dat ik deze film eigenlijk niet goed kan navertellen. Niet omdat ie zo eng was, maar omdat ik er eigenlijk helemaal geen bal van begreep. K. kon me het plot ook niet uitleggen, want zij snapte na 90 saaie minuten ook niet goed waar het nu allemaal om draaide.
Achterop de doos lees ik volgende: “Anna Leigh wordt gevraagd om zorg te dragen voor twee weeskinderen voor de tijd dat hun oom op zakenreis is in de Verenigde Staten. Maar dan beginnen er zich beangstigende en bizarre situaties voor te doen in en rondom het huis waar zij verblijven, terwijl de kinderen van niets lijken te merken”
Nou, die “beangstigende en bizarre situaties” vallen weer samen te vatten in : “I see dead people”. Die dode mensen zijn de vorige nanny en haar lover die onder verdachte omstandigheden om het leven zijn gekomen. Anna denkt dat de kinderen ze ook zien, want ze komen steeds voor op de tekeningen die ze de kinderen, als creatief therapeute, laat maken. De secretaresse van de oom, die ook constant aanwezig is in het huis onthult opeens verliefd te zijn geweest op de vorige nanny. Om onverklaarbare reden blijkt Anna zich dan ook maar te storten in wat hot horizontal action met de secretaresse. (“O, het is een lezzie movie”, zegt K. teleurgesteld). Op het eind van de film is er een vreemd soort achtervolgingsscene tussen een overspannen Anna en een van de kinderen, het jongetje, die ze vervolgens maar even in het meertje achter het huis laat verdrinken onder de geruststellende woorden dat zij de enige is die hem begrijpt. De hints naar het feit dat zij in het verleden is misbruikt en het jongetje misschien ook, door de lover van de vorige nanny, begrijp ik niet zo goed.
In totale verwarring richten we ons dus maar tot het internet, in de hoop daar de uitleg van de film te kunnen lezen, maar ook daar treffen we alleen maar een hoop verwarde kijkers aan.

Oordeel: Trage film met artistiek bedoelde shots en een volkomen onbegrijpelijk plot. Ach, het is eigenlijk gewoon een “piece of shit”

Beste scene: Geen (wel wat indrukwekkende shots van het decollotee van actrice Leelee Sobeeski)

Labels:

5 Comments:

  • Volgens mij vind ik die Kuipers Butterscotch nog het engst van dit hele verhaal ;-p

    By Anonymous Anoniem, at 28 oktober, 2007  

  • Eigenlijk wel een goed idee, traditie inbouwen rond Halloween :) Enge films doen het eigenlijk vooral goed als het buiten keihard waait, vind je niet?

    By Anonymous Anoniem, at 28 oktober, 2007  

  • Bij slashermovies stug blijven roepen (zo hard mogelijk natuurlijk, vinden uw medekijkers ook altijd heel leuk), dat het allemaal ketchup is. Uiteindelijk werkt het ;-)

    By Anonymous Anoniem, at 30 oktober, 2007  

  • of een keer de film bekijken vanuit het oogpunt van de dader. Dat levert vaak zeer hilarische commentaarfragmenten op. Stelt u zich maar eens voor wat een sarcastische Magere Hein denkt, wanneer hij alweer achter iemand aan moet gaan, die nog niet dood wil... ;-)

    By Anonymous Anoniem, at 30 oktober, 2007  

  • @ Cat: Je hebt groot gelijk. t'Is toch alsof je vloeibare Mars met alcohol zit te drinken.
    @ Rose: Inderdaad, goeie plensbui erbij.
    @ Virginie: Ik zal de tips doorgeven. Creatief verzonnen in ieder geval ;-)

    By Blogger ary, at 30 oktober, 2007  

Een reactie posten

<< Home


 

 Subscribe in a reader