Bank

Bank 1 was er een uit een setje. Een onooglijke tweeling die alleen te pruimen viel als er een zogenaamde grand foulard overheen gedrapeerd werd. Het vreemde was ze verschillende ouders hadden die allebei op een onfortuinlijke dag naar Ikea waren gereden om daar voor weinig geld zo’n exemplaar aan te schaffen. Uitgevoerd in de weinig spannende kleurencombinatie donkergrijs/lichtgrijs.
De eeneiige tweeling werd na een aantal jaren ruw van elkaar gescheiden. Jarenlange verwaarlozing in een studentikoos milieu zorgde ervoor dat een exemplaar al vroegtijdig bij het grof vuil gezet werd. Het andere werd door ons, pleegouders, nog eenmaal met het schaamrood op de kaken onze nieuwe Vinex woning in gedragen. De brede scheuren in de stof lieten open en bloot de vulling zien en leken ons het stempel: “Tokkies”, mee te geven, iets dat nog enigszins werd rechtgetrokken door de met leder afgewerkte design t.v., die ik enkele jaren eerder had gewonnen door te stemmen op “het Jeugdjournaal” als programma dat volgens mij de Televisier ring zou moeten winnen . “Breng die hier maar naar binnen!”, riep een van onze buren ons nog toe.
Bank 2 was een ander verhaal. Deze royale vierzitter kwam bij mijn ouders vandaan, die het bakbeest indertijd weer over hadden genomen van familie de J., de buren aan hun linkerkant. Deze mensen hingen een geloof aan (iets uit de Reformatorische hoek) dat dogma’s hanteerde die minstens drie keer zo streng waren als die van onze familie. Dat leek zich voornamelijk te uiten in het feit dat ze op oudejaarsavond al om 10 uur naar bed gingen en dat de dochters des huizes zich alleen op straat vertoonden met de capuchon strak onder de kin vastgesnoerd. (Vat geen kou boy!) Dat de zon dan scheen leek hen niet te deren en zonder morren accepteerden ze deze evangelische burka.
Degelijkheid leek dan ook hoog in hun pakket van eisen te staan toen ze deze bank aanschaften. De groene wollen jaren 70 bekleding werd door mijn ouders naderhand vervangen door een beige jaren 80 ruit die inmiddels gedeeltelijk aan diggelen is gegooid door Tricky, onze kat, die de achterkant van de bank graag gebruikte als krabpaal.
“ Deze banken gaan niet mee naar ons nieuwe huis”, zei K. dan ook met dreigende stem en haar wil geschiedde. Afgelopen weekend maakten we gebruik van de dolle en knotsgekke kortingsdagen bij Montel en kochten daar een nieuwe bank plus fauteuil plus voetenbank. Hopelijk houden ze het net zo lang uit als hun voorgangers.