Even Apeldoorn bellen...

Nu we zeker weten dat we gaan verhuizen, lijkt het oude huis zich definitief tegen ons te keren. Alsof het wil zeggen: “Ik heb jullie altijd gesteund, door dik en dun. Stadshagen, die frisse nieuwe Vinex wijk was het beloofde land. Kunnen jullie het je nog herinneren? Nooit zouden jullie er meer uit weggaan en kijk nu wat er gebeurt; een stulpje uit Zwolle Zuid staat een beetje met d’r kont te draaien, op te scheppen dat ze een bub-bel-bad heeft en jullie slaan meteen om. Als een blad aan een boom”.
Om haar ontevredenheid nog wat kracht bij te zetten sluit mevrouw Oudhuis nog even een pact met de wasmachine, die dankbaar gebruik maakt van een dopje dat de dag daarvoor niet helemaal was vastgedraaid en spuugt vervolgens de hele hal, voor de technische ruimte, vol met spoelwater.
Een uur daarna zijn we nóg bezig de troep op te ruimen. De ramen zijn wagenwijd opengezet, de ventilator staat aan en handdoeken liggen op de vloer. In mijn onderbroek (“niet met je vieze schoenen op het natte wollen tapijt!”, roept K. in paniek, waarop ik sokken en spijkerbroek maar uit trek) sta ik vervolgens geruime tijd op de handdoeken te dansen, in de hoop dat het spoelwater er in zal trekken. Opeens vraag ik me af wat de buren hiervan zullen denken, want ik sta met al die open ramen toch redelijk in het zicht.
“Nooit iemand in z’n onderbroek de vloer zien droogmaken?”, roep ik ze in gedachten toe.
Mevrouw Oudhuis lacht in haar vuistje.