Daar gaan we weer!

Het treintje is weer vertrokken voor een spannende rit in de achtbaan.
De situatie deze keer: Huis met een fatsoenlijke woonkamer, enorme slaapkamer boven, uitgebreide badkamer met alle toeters en bellen die je je kunt bedenken, tuin met leuk vijvertje en achterin een zitje aan een sloot. Na bezichtiging op zondag hadden we het huis in ons hoofd al ingericht. De koele afstandelijke houding die je eigenlijk moet hebben om een goede prijs te bedingen was als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar we wisten ook meteen dat we niet de enige belangstellende waren. Wie komt er straks met het beste bod? Daar lijkt het nu op aan te komen. The suspense is in ieder geval killing us en vannacht werden we meerdere keren wakker om meteen de situatie weer te bespreken. Wat zouden onze kansen zijn en wat zouden we het beste kunnen doen?

Na vanochtend onze makelaar te hebben ingeschakeld sta ik voor het raam en kijk naar buiten. Het is stil in huis, de t.v. staat nog steeds uit (lang leve de extra groene maand) en het geluid van de regen op de parasol, die ik vergeten ben in te klappen maakt opeens dat er een kalme rust over me heen valt.
Vijf seconden lang heb ik het gevoel dat het allemaal eigenlijk helemaal niet belangrijk is. We hebben een dak boven ons hoofd, genoeg ruimte en een leuk tuintje. Waar maken we ons druk over?
Ik adem in en adem uit.
Het treintje heeft het hoogste punt bereikt. Ik kijk uit over de daken van Zwolle Zuid. Eentje misschien van ons?
En daar gaan we weer!