Remancipatie

Ja, nu is het wel eens een keertje genoeg. Thee-gigant Pickwick introduceert zijn nieuwe Elements lijn door middel van een leuk bedoeld reclame spotje. En “leuk” betekent voor de zoveelste keer dat de man in het verhaaltje wordt neergezet als een sukkel. Nu vind ik het niet zo erg dat de man wordt afgeschilderd als lulletje. Deze westerse samenleving zal het na eeuwen lang vrouwenonderdrukking wel nodig hebben gehad, om eens een tijdje te benadrukken dat de vrouw juist erg slim is en de man vaak kortzichtig en dom. Maar na een aantal jaren te hebben moeten kijken naar dit soort leuk bedoelde reclame filmpjes hebben we de boodschap wel eens begrepen. Het verzadigingspunt is bereikt en geamuseerdheid slaat om in ergernis en plaatsvervangende schaamte.
In het Pickwick filmpje spoelen een man en een vrouw aan op een onbewoond eiland. De man stroopt meteen de mouwen op om zich vol overgave te storten op zinloze bezigheden zoals het zoeken naar voedsel. Daarbij stort hij van een helling, maakt zich vies en komt uiteindelijk met zijn haren in de war terug met een miniscuul visje op een zelfgemaakte speer. Lachen!
De vrouw daarentegen strijkt haar kleren glad en loopt eens wat rond op het eiland. Daar vindt ze naast wat kruiden zichzelf terug en zet een lekkere kokosnoot met thee en heeft een heerlijk moment voor zichzelf.
Wie wel eens een seizoen Expeditie Robinson heeft gekeken weet dat vrouwen op een onbewoond eiland vaak niet vooruit te branden zijn en al helemaal niet als je ze allemaal bij elkaar zet op een apart eiland, zoals in seizoen 3 (kan ook de vierde reeks zijn). Dan veranderen ze binnen no time in een groep apatische wezens. Eten zoeken, ho maar, laat staan dat ze kruiden voor een kopje thee gaan zoeken. Ook in dit seizoen Robinson liggen de vrouwen bij voorkeur te zonnen op het strand en als ze wel wat doen schikken ze zich vrijwillig in het vooroorlogse patroon van “man op jacht, vrouw in de keuken”. Hebben we daar al die jaren reclame spotjes met sukkelende mannen voor gekeken!
Ik pleit dus maar voor een soort “remancipatie”, met de nadruk op “man”. Laten we ons even uit die positie van “sukkel” manoeuvreren en een jaartje commercials uitzenden waarin de vrouw de kluns is. Als ze daar dan net zo om kunnen lachen als wij in eerste instantie konden dan zijn we misschien echt gelijk. (en dan wordt het misschien meteen maar eens een keertje tijd dat Hilary Clinton president van de Verenigde Staten wordt)