Niets veranderd

En weer was er eigenlijk niets veranderd. Terwijl er sinds onze laatste ontmoeting toch zo’n tien jaar verstreken waren. Hij zou me ophalen van het station, oude vriend en huisgenoot W.
Ik speurde de stationshal af en zag een lange man van middelbare leeftijd staan. Iemand met een snor. Hij leek een beetje op Jan, van Jan, Jans en de kinderen. “Dat zal hem toch niet zijn?”, dacht ik verschrikt. Maar bij het kruisen van de blikken verscheen er geen herkenning op zijn gezicht. Opgelucht liep ik verder naar buiten. Nog steeds geen W. Totdat ik iemand in de verte als een malloot zag zwaaien. Onmiskenbaar W. Hetzelfde jonge honden gedrag en geen steek veranderd. Hoe is het mogelijk dat je iemand tien jaar niet ziet en dat ie er nog steeds hetzelfde uit ziet? Goed smeren met Oil of Olaz? In W.’s geval was het waarschijnlijk zijn positieve insteek en de onbevangenheid waarmee hij het leven tegemoet treedt.
Tijdens de avond, opgeleukt met goed eten en bier, leek het alsof we elkaar vorige week nog gezien hadden, alsof er geen trouwerijen waren geweest en geen kinderen waren geboren.
Dezelfde diepe gesprekken en dezelfde flauwe grappen tegen de serveerster. De tien tussenliggende jaren leken te zijn verdwenen, opgelost in het niets.