Tot ziens!

Iemand kan nóg zo leuk zijn en makkelijk in de omgang, na twee weken treedt de aloude vergelijking tussen vis en visite in werking. Ze blijven allebei maar een beperkte tijd goed en mijn schoonmoeder kan zich op de borst kloppen dat ik bij haar pas na een kleine 2 weken terugverlangde naar mijn vrijheid.
Vanochtend brachten we haar weer naar Schiphol. We waren ruim op tijd, dus er was voldoende gelegenheid om afscheid te nemen. Altijd even een gevoelig moment. Om ons heen zag ik anderen in dezelfde situatie. Iedereen leek zijn eigen manier te hebben. De een nam afscheid met een vrolijke klap op de schouder van vriend of broer en een ander huilde dikke tranen op de schouder van zijn vriendin.
K. leek na voorafgaande keren, waarbij de waterlanders nog wel eens wilden vloeien, haar manier gevonden te hebben. Een methode die wat weg had van het verwijderen van een pleister. Die kan je er ook maar het beste in 1 keer vanaf trekken. Dus dit keer geen getreuzel bij douane of wachten tot het laatste moment. Vanuit het niets pakte ze haar moeder beet en zoende haar op haar wang. Een handeling die ze nog twee keer herhaalde voordat ik de eer kreeg om de traditioneel Amerikaanse “hug en klop” (omhelzing terwijl je met de rechterhand op de rug klopt) uit te voeren. Daarna was ze in krap drie minuten uit het gezicht. Weg, foetsie, terwijl ik me mentaal had voorbereid op een slepende affaire van een half uur.
Het lange afscheid met een nog langere emotionele dip daarna was K. blijkbaar niet bevallen en als je ergens niet tevreden over bent moet je het veranderen.
“Ik had nog wel even een raar gevoel in mijn keel”, zei K. flink.
Ondanks het feit dat ze haar wangen tegenwoordig droog hield, deed afscheid nemen nog steeds een beetje pijn.