Friese genen

Officieel ben ik nu bezig met mijn veertigste levensjaar. Dat voelt wat onwennig aan. Ik ben “over the hill”, ben niet meer op weg omhoog, maar sta boven op de heuvel. Klaar voor het steile pad naar beneden. Donkere gedachten over mijn sterfelijkheid zwermen als vleermuizen om mijn hoofd. Mijn moeder kon het vrijdag ook bijna niet geloven. Haar eerstgeboren zoon, al bijna veertig!
Was ik maar als LeBrat. Al zeven jaar ouder dan mij lijkt hij zijn “cool” altijd te behouden.
Ook al weet ik dat hij een gevoelige jongen is, hij lijkt altijd nuchter de wereld in te staren. Hij is dan ook een Fries. Waarschijnlijk zit hem dat in de genen. Net als Douwe uit Expeditie Robinson , heeft ook LeBrat de houding dat niets hem kan deren. De blik in zijn ogen van: “dat maakt me de pis niet lauw”.
Gisteravond, toen hij hier op verjaardagsvisite was, vertelde hij bijvoorbeeld nog even over zijn serie oogoperaties. Hij had er afgelopen tijd niet een, maar drie moeten doorstaan. Met mijn hypochondrische inslag had ik daar waarschijnlijk een half jaar van moeten bijkomen, maar LeBrat niet. Die deed alsof hij net een verplicht familiebezoekje achter de rug had. Even vervelend, maar niets om je over druk te maken.
Ook gaf hij me nog wat tips, hoe je frauderende glazenwassers moet aanpakken. Als ze je teveel laten betalen ga je gewoon met ze in discussie. Maakt niet uit dat ze er uit zien alsof ze je tussen hun duim en wijsvinger kunnen vermorzelen. Je moet je gewoon niet laten intimideren.
Maar toen hij laatst, na een korte wandeling met z’n moeder, zijn kwakkelende vader voorover gevallen op z’n knieën en zijn voorhoofd in de tuin zag liggen, sloeg een lichte paniek toe. Samen met een buurvrouw (die een verpleegster bleek) hezen ze hem weer overeind. Het leek allemaal erger als het was. De buurvrouw zei: “Ik zag hem daar al een tijdje zo liggen”. Door deze opmerking herpakte LeBrat zich weer en hervond zijn Friese genen. “Wat dacht u”, zei hij, “ik doe maar niks, volgens mij ligt hij daar wel lekker?”
Daarmee was de paniek weer verdwenen. “Heit” zette zijn bril weer op z’n neus en het leven ging gewoon weer door.

Eetdag

Op de Sociale Academie hadden we vakken als Filosofie, Sociologie en Godsdienst waarin er ingewikkelde vraagstukken werden behandeld als: “Waarom zijn we hier?”, “Waar gaan we naar toe?” en “Wat voor zin heeft het allemaal?”
Echt belangrijke dingen werden overgeslagen. Zoals de vraag waarom alles dat lekker is zo slecht voor je is. Welk sadistisch plan steekt daarachter? Waarom leidt het ongelimiteerd tot je nemen van vet en suiker tot het dichtslibben van je bloedvaten en uiteindelijk tot een wisse dood? Het zou helemaal anders moeten werken. Slechte dingen zouden bitter moeten smaken, of naar poep of zo. Inplaats daarvan ruikt een in het vet gebakken oliebol naar de hemel compleet met 70 gewillige maagden.
Het is alsof we voortdurend worden getest. Alsof de boom der kennis van goed en kwaad nog steeds in ons midden is, alleen nu in de vorm van een overheerlijke kroket, of een Pizza Pepperoni.
Nu K. en ik de 30 reeds ruimschoots zijn gepasseerd, kunnen we ons niet meer veroorloven om zomaar alles te eten, zonder het eerst kritisch beoordeeld te hebben. Tenminste, als we er uiteindelijk niet uit willen zien als Jabba de Hut.
Dus zijn de verzadigde vetten taboe. Evenals voedsel waar de zemelen zijn uitgehaald, zoals witbrood bijvoorbeeld. We eten gezond; veel groenten en fruit en alles met mate.
Toch is het verlangen naar vet en suiker daarmee niet weg. Deze hebben we moeten reguleren in speciale eetdagen, die slim worden gekoppeld aan feestdagen zoals mijn verjaardag.
Af en toe is er dus een dag waarop we ons ongelimiteerd tegoed mogen doen aan allerlei slechte dingen.
Afgelopen zaterdag zaten we dus bij snackbar Vork, wat eigenlijk een vreemde naam is voor een tent die zich specialiseert in etenswaren die je bij voorkeur met je handen eet.
Ik vroeg K. wat ze wilde bestellen. K. hoefde niet lang na te denken. “Patatje oorlog” zei ze met een twinkeling van geluk in haar ogen. Ze keek erbij alsof ze het door Johnny Boer zelf geserveerd zou krijgen.
“Doe er ook nog maar twee kroketten bij”, zei ik tegen het meisje achter de balie.

Film van de week

Word je het ook wel eens zo zat, dat de meeste films met z’n dertienen in een dozijn passen?
Dat je halverwege de film al precies weet hoe het af zal lopen en dat de special effects het enige is wat er nog overblijft om je te vermaken?
Kijk dan eens een film waarvan Charlie Kaufman het script heeft geschreven. Maandag is er eentje op t.v.: "Being John Malkovich". Een prima gelegenheid om eens kennis te maken met het werk van deze scenarist. Hij begint altijd met een origineel uitgangspunt, in dit geval het hoofd van John Malkovich waarin de hoofdpersoon terecht komt als hij ergens een deur met een geheime gang ontdekt die daarin uitkomt. Dit uitgangspunt is twee keer vreemd. In de eerste plaats omdat het hele idee van een gang die in iemands hoofd uitkomt natuurlijk volkomen absurd is en in de tweede plaats omdat John Malkovich geen gefingeerde naam is, maar in het echt een gerenommeerd acteur is, die gewoon in deze film meespeelt.
Kan je het nog volgen? In de film wordt het je allemaal voorgeschoteld alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Mocht je net als ik, na het kijken van deze film, in gejubel uitbarsten, kijk dan ook eens naar “Adaptation” of “Eternal Sunshine of the Spotless Mind”. Ook van Charlie’s hand.

Liedje van de week

Is het eigenlijk nog wel herfst? De sneeuw ligt op de daken, het verkeer zit overal vast en de stukken dak vliegen van stations. Weer om binnen te zitten, onder een dekentje, met een boek en een warme kop thee.
Ondertussen fantaseer je van parelwitte stranden in Brazilië, waar je in je strandstoel kan genieten van de zon terwijl er op de achtergrond de bossanova klinkt.
Van dit liedje van de week krijg ik het vanzelf warm.

Verjaardagsfeest

De dynamiek van een verjaardagsfeest is een vreemde. Tenminste in mijn geval.
Ik vroeg me allereerst af of ik wel mensen moest uitnodigen, moest ik het dit jaar maar eens gewoon niet een keertje overslaan? Naar mijn mening had ik het niet echt verdiend, om bezocht te worden. Ik had het afgelopen jaar namelijk zelf niet al te veel mensen verblijd met een verjaardagsbezoek, dus moest ik andere mensen nu opeens voor het dilemma “gaan of niet gaan” plaatsen? Aan de andere kant; als je ze niet uitnodigt zal je zien dat ze opeens onverwacht komen aanzetten. Vervelend, als je daar niet op voorbereid bent. Mensen verwachten toch taart en zo.
Dus besloot ik toch maar een datum te prikken, ondanks het feit dat ik er zelf eigenlijk geeneens zoveel zin in had.
Vrijdag, net voor het weekend leek een goede dag, want mijn verjaardag zelf valt op een dinsdag en dan blijven veel mensen toch liever thuis, om naar Desperate Housewives te kijken of zo.
Per mail stuurde ik mijn uitnodiging, met de vrijblijvende boodschap er in dat iedereen welkom was, als ze zin hadden in ieder geval. Zo gaf ik iedereen nog een goed excuus om niet te komen. (“Sorry, ik had je e-mail niet gelezen” of “Sorry, ik had geen zin”)
Aan alle kanten ingedekt wachtte ik vrijdag dus maar af. Voor de anderhalve man en een paardenkop die er zouden komen had ik een klein kratje Bavaria ingeslagen en een enkele vlaai van de Multivlaai moest voldoende zijn.
Dacht ik, totdat na half negen de mensen binnen bleven stromen. Via de telefoon moest ik allerlei mensen onze goed verstopte buurt in Stadshagen binnen loodsen en in no-time zat de kamer vol met familieleden en oude vrienden. Het was een vreemde mix van mensen, die toch redelijk goed met elkaar wisten te communiceren.
Toen om half 1 de laatste mensen zich huiswaarts begaven, plofte ik uitgeput, maar toch voldaan op de bank. Vreemd toch, hoe je met een “geen zin” stemming begint en gaandeweg via “goed geamuseerd” eindigt met een voldaan en tevreden gevoel.

Bedankt!

De gebeurtenissen rond Thanksgiving vertrekken zich al 5 jaar lang volgens hetzelfde stramien. Op een of andere manier lukt het ons maar niet om dit stramien te doorbreken en te vervangen door een betere manier om dit feest te vieren.
Het vervelende is dat we er ons elk jaar weer door laten overvallen. In de reeks feesten die in dit Amerikaans/Nederlandse gezin aan het eind van het jaar de revue passeren (Halloween, Thanksgiving, mijn verjaardag, Sinterklaas, Kerst en Nieuwjaar) dreigt Thanksgiving al jaren af te vallen, wegens het feit dat het midden in de week valt en dat er simpelweg te veel feesten zijn om menselijkerwijs te kunnen vieren.
We nemen ons dus steeds voor om wel iets lekkers te eten, maar het niet al te gek te maken. Een soort Thanksgiving-light dus. Maar als het puntje bij paaltje komt en de bewuste donderdag zich aandient vindt K. toch dat alle registers moeten worden opengetrokken. Niks “Thanksgiving light”. Thanksgiving op een laag pitje, het idee alleen al! Dat is bijna heiligschennis! K.’s familieleden hebben namelijk ondertussen hun Thanksgiving plannen al doorgemaild, de maat van de kalkoen (extra-extra-large) is daar bekend, evenals de bijgerechten. Daardoor vindt K. dat ze niet meer kan achterblijven en duikt ze de keuken in, om aan een lange kooksessie te beginne. We zullen dankzeggen, of we willen of niet.
Om half 8 s’avonds moet ik dus, na het normale boodschappen doen voor de komende week, weer terug naar de Albert Heyn, omdat ik zo stom ben geweest de kalkoenfilet en de feta kaas te vergeten. Mijn stemming zakt richting vriespunt.
Met het zweet op haar voorhoofd fabriceert K. dan toch twee overheerlijke platgeslagen en opgerolde kalkoenfilets met pesto en feta kaas. In alle consternatie vallen die ook nog even op de grond, zodat K. op haar knieën moet om de kalkoen van het laminaat te schrapen.
Met de adrenaline, gierend door onze aderen, zitten we dan toch aan een mooi gedekte tafel en het dankzeggen gaat nu vanzelf. Dankbaar ben ik, voor onze gezondheid, voor het feit dat we allebei een baan hebben, maar vooral voor het feit dat dit helse oordeel, dat Thanksgiving heet, nu bijna achter de rug is.
Volgend jaar dan toch maar een dag vrij nemen op de laatste donderdag van November?

Geen tijd

Tja, ik wil wel een stukje schrijven, stof genoeg. Maar 1 keer per jaar moet ik toch even mijn verjaardag vieren.
Daarover later vast meer.

Een mens lijdt het meest.....

In tijden van stress beeld ik me nog wel eens in dat ik een of andere erge ziekte heb. Dat deed ik als puber al, bij elk signaal van mijn lichaam dat ik niet meteen kon thuis brengen, meende ik een erge ziekte te herkennen. Wie schetste dan ook mijn verbazing dat ik op een gegeven moment gewoon bleef doorleven en de dertig gewoon haalde. Zonder noemenswaardige kleerscheuren en de veertig is zelfs al in zicht.
De kiem voor deze hypochondrie is volgens mij gelegd op de pont naar Sluiskil, toen ik vijf was. Achterop de fiets bij mijn moeder wist ik dat ik naar het ziekenhuis werd gebracht, om mijn amandelen er uit te laten halen. Door middel van een kleurboekje van de dokter was ik daarvan namelijk op de hoogte gesteld. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werd ik door mijn moeder overgedragen aan de zusters die me meenamen het ziekenhuis in. Daarna ging ze weer weg, naar huis. Op dat moment voelde ik me voor het eerst in mijn leven totaal verlaten.
Jaren later ben ik nog steeds niet dol op dokters en ziekenhuizen. Vreemd dat ik er nu toch al zo’n jaar of vijf in eentje werk. Niet als verpleger of zo, ik zit veilig in een van de bijgebouwen in een kantoor, maar af en toe loop ik wel eens over de gangen in het ziekenhuis zelf. Daar zie ik de mensen zitten in wachtkamers, onzeker, nerveus of druk bezig zich te verstoppen in een tijdschrift. Ik voel met ze mee, ik kan me hun ongerustheid goed voorstellen.
In de afgelopen jaren ben ik, arbeidshalve op verschillende afdelingen op visite geweest. Heb operatiekamers gezien, laboratoria en verpleegafdelingen waar mensen in leven worden gehouden door machines. Bij elk bezoek herhaalt zich een mantra in mijn achterhoofd: “zorgen dat je hier niet terecht komt”. In mijn macabere fantasie, zie ik mezelf al liggen, op een tafel met buisjes in mijn neus en armen, gereed om een of andere marteling te ondergaan en die zijn soms niet mals.
Ik werd vandaag door mijn collega E. op de hoogte gesteld van een van deze martelingen, of “behandelmethoden” zoals ze die noemen. In opdracht van een van de afdelingen had ze namelijk een voorraadje maden moeten bestellen. Die schijnen af en toe te worden gebruikt bij wondbehandeling, waarbij de beestjes worden ingezet om bepaalde ongerechtigheden weg te vreten. Klinkt als een slecht gemaakte horrorfilm. “Maden zijn anders heel schone beestjes hoor”, zei E. nog. Maar echt overtuigen deed ze me hiermee niet. Voor mij was het gewoon nog een reden om extra mijn best te doen om dit gebouw alleen maar beroepshalve te betreden.

Mail uit het verleden

In mijn stukje van gisteren riep ik nog enthousiast uit wat voor een fantastisch medium het internet eigenlijk is en dat vind ik nog steeds.
Aanvankelijk had ik het helemaal niet zo op computers, maar toen ik in 1996 het internet ontdekte was ik verkocht. Ik begon alle mogelijkheden van het net te verkennen. Zo begon ik met chatten, het bezoeken van forums en speelde ik spelletjes in cyberspace.
Als je al zo lang zo intensief aan het internetten bent, laat je blijkbaar je sporen achter. Deze stukjes verleden kunnen af en toe opeens weer aan de oppervlakte komen drijven.
Zo belde ik vanavond mijn moeder om haar en mijn vader even uit te nodigen voor mijn verjaardag. Ik ben volgende week dinsdag jarig, maar ik had maar besloten om het op vrijdag te vieren. Lekker makkelijk, net voor het weekend en vrijdag was ik sowieso vrij.
Mijn moeder vond het ook wel een goed idee. Ze wist trouwens al dat ik het op vrijdag ging vieren. Dat had ze namelijk van mijn zus B. gehoord. “Van B?” riep ik verbaasd uit. “Dat kan helemaal niet! Ik heb net 5 minuten geleden besloten dat ik het op vrijdag ga vieren”. “Nou, ze zei anders tegen mij dat ze een mailtje van jou had gehad”, zei mijn moeder weer. “Onmogelijk”, dacht ik.
Ik had wel een mailtje naar mijn vrienden gestuurd, of ze zin hadden om vrijdagavond even een biertje te komen drinken. Had ik dat mailtje misschien naar haar gestuurd?Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat een van mijn mailtjes per ongeluk bij de verkeerde persoon terecht komt. Maar nee, na dat gecontroleerd te hebben kwam ik er al gauw achter dat dat niet het geval was.
Dan maar even B. bellen. “Ja, ik heb inderdaad een mailtje van je gehad”, zei B. “Met de mededeling dat je je verjaardag op 25 November met ons wil vieren. Dat mailtje kwam trouwens van myFamily.com”
Toen ik dat hoorde ging er een lampje branden. Op deze site had ik nog een tijdje een vergeefse poging gedaan om een virtuele ontmoetingsplaats voor onze familie te creeren. Deze poging was na een klein jaartje roemloos doodgebloed, maar klaarblijkelijk stuurt deze site, jaren na dato, nog mailtjes om familieleden te waarschuwen dat je verjaardag er aan komt. Wat vreemd is, want als ik probeer in te loggen op de betreffende familiesite, krijg ik de mededeling dat ik nu voor hun diensten moet betalen en dat ik anders geen toegang tot de site krijg.
Ben dus benieuwd welke lijken er in de toekomst nog uit de kast komen vallen. Maar goed,ik ben nu in ieder geval voorbereid.

Guantanamo Bay

Ik zie mezelf als iemand met een brede algemene ontwikkeling. Ik weet zo ongeveer wat er in de wereld gebeurt en kan over veel onderwerpen een woordje meespreken.
Maar af en toe kan je verrast worden door een blinde vlek. Een ontbrekend puzzelstukje, iets wat je tot nu toe over het hoofd heb gezien.
Zo las ik vandaag een stukje over Guantanamo Bay in de Volkskrant. Een ex-gevangene van dat Amerikaanse interneringskamp, voor mensen die van terroristische daden worden verdacht, deed er een boekje over open. Hij had mentaal een erg zware tijd gehad daar in Cuba, vertelde hij.
“Cuba?”, dacht ik. Ligt dat kamp dan op Cuba? Dat zijn toch gezworen vijanden, Amerika en Cuba? In de Verenigde Staten geldt toch al tijden een import verbod voor Cubaanse producten? Als je daar een echte Havana wil kopen, moet dat volgens mij via de zwarte markt en als Amerikaans toerist kan je Cuba wel op je buik schrijven, die bestemming is taboe.
In deze encyclopedie staat hoe de vork in de steel zit. Amerika huurt de basis al sinds het begin van de 20e eeuw. Fidel Castro vindt de Amerikaanse aanwezigheid op Cuba natuurlijk illegaal. Hij heeft dan ook maar 1 cheque voor de huur gecashed, de eerste. Dat was vast een ongelukje. Voor de rest probeert hij de aanwezigheid van de Verenigde Staten zoveel mogelijk te dwarsbomen. Zo werd op een gegeven moment de aanvoer van drinkwater door hem afgesloten, zodat de V.S. water moest importeren vanuit Jamaica.
Zo leer je weer eens wat. Fantastisch medium dat internet.

The assassination of Richard Nixon

“Dit is volgens mij niet echt iets voor jou”, zegt K. terwijl de openingscredits van de film die we zouden gaan kijken al over het t.v.-scherm rollen. Politiek als thema is meer K’s pakkie aan, dus bereid ik me voor op de derde waardeloze film op een rij. "A love song for Bobbie Long (met een slecht gecaste John Travolta)en "The upside of Anger" (met een slecht gecaste Kevin Costner)werden de afgelopen dagen gewogen en te licht bevonden.
Gelukkig pakt het iets anders uit. “The Assassination of Richard Nixon” mag dan zijdelings wel een politiek thema hebben, maar eigenlijk gaat de film over de teleurstellingen van een man die de mislukkingen in zijn leven projecteert op Richard Nixon, de president die op dat moment aan de macht is in Amerika en die in de ogen van Sam Bicke(een uitstekende rol van Sean Penn) het levende bewijs is dat je blijkbaar een bedrieger moet zijn om het te maken in het leven. Als hij zijn zakelijke plannen op niets ziet uitlopen, omdat de regering hem geen lening wil geven (volgens Sam omdat zijn zakenpartner zwart is) en als zijn vrouw hem de echtscheidingspapieren stuurt, besluit Sam Bicke dat Nixon dood moet. Dat dit plan mislukt mag duidelijk zijn, voor diegenen die wel eens een geschiedenisboek hebben ingekeken.
Het ontbreken van een verrassend plot doet echter niets af aan de kwaliteit van de film.
“Dit is dus hoe je moet acteren”, wrijf ik K. nog even in, met wie ik de afgelopen dagen een uitzichtloze discussie heb over de vraag of Tom Cruise nou wel of niet een goede acteur is.
Natuurlijk sputtert K. nog een beetje tegen.

Ontmoeting van de week

Sommige mensen krijgen vreemde bijnamen, alleen al omdat je niet weet hoe je ze anders moet omschrijven. Zo heb je het al gauw over “die nogal dikke jongen” of “dat meisje dat zo raar lacht”. Uiterlijke kenmerken worden dan opeens een naam op zich. Vandaag kwam ik “the one eyed gay guy” tegen in het winkelcentrum. K. kan al die namen van mijn ex-collega’s van de treincatering niet uit elkaar houden, dus daarom heet M. al jaren “the one eyed gay guy”.
M. vertelde me dat hij boven een van de winkels woonde, dus zo vreemd was het niet dat ik hem daar tegen het lijf liep. Vorig jaar woonde hij nog ergens in de binnenstad, in een mooi wit huisje, samen met zijn man. Hij was de eerste homo uit mijn kennissenkring die in het huwelijksbootje stapte en ook de eerst homo die ik ken die gescheiden is. Onwillekeurig bedacht ik me hoe teleurstellend het moet zijn om te scheiden als homo. Heb je jaren lang gevochten om als homo te mogen trouwen, geef je na een paar jaar al de pijp aan Maarten. Maar misschien is dat wel een typische hetero gedachte.
M. is een van die extraverte types waarvan het leuk is om ze er bij te hebben, als collega of in een groep met vrienden. M. bracht altijd een hoop reuring met zich mee, had steeds het hoogste woord en wilde graag in het middelpunt van de belangstelling staan. In een groep kan dat leuk zijn, want hij had de lach aan z’n kont hangen, maar als ik een keer alleen bij hem op de koffie was voelde ik me altijd een beetje verloren. Alsof we dan opeens niet meer goed wisten wat we tegen elkaar moesten zeggen.
Het gesprek ging dan al gauw over muziek. Onze muzieksmaak had wel enkele raakvlakken. Zo zijn we een keer samen naar een concert van Mary J.Blige geweest. Goeie zangeres en ik heb zelfs een aantal cd’s van haar, maar het betekent niet meteen dat ik helemaal weg ben van “arrenbie”, “urban-music” of hoe je het ook mag noemen. Hoezeer ik M. probeerde uit te leggen dat mijn hart eigenlijk bij andere muziek lag; M. beweerde toch, tegenover iedereen die het wilde weten, dat het zo leuk was dat wij dezelfde muzieksmaak hadden.
Dit soort onbegrip leidde er uiteindelijk toe, dat ik die koffievisites maar liet zitten. M. leek me niet wezenlijk geïnteresseerd in mijn persoonlijkheid, maar was volgens mij meer geïnteresseerd in een entourage die om zijn grappen lacht.
“Ik heb gesolliciteerd op een baan op een cruiseschip”zei M, voor de boekhandel in het winkelcentrum. “Wel een grote stap en misschien haalt het mijn hele leven wel overhoop, maar dat ligt het toch al. Het lijkt me in ieder geval fantastisch om straks mensen een kaartje te sturen met, “groeten uit Cuba”er op”.
M. keek er bij alsof hij daarmee een lange neus zou trekken naar al die personen in zijn leven die hem links hebben laten liggen.
“Je moet een langs komen”, zei hij opeens. “Ik woon daarboven”. “Misschien doe ik dat wel eens”, zei ik. Wetend dat dat een leugen was. De R&B koffievisites zijn wat mij betreft verleden tijd.

Lust ik wel

Bee was even op de thee.
Ze bracht zelfgemaakte pompoensoep mee, met vegaballetjes.
Klinkt erg verantwoord en dat was het ook, maar daarbij was het ook erg lekker!

Lust ik niet

Zijn er nog ouders die vinden dat hun kinderen moeten eten wat de pot schaft?
Als ik mijn collega’s zo hoor, proberen ze het wel, maar is het wel weer een steeds terugkerende strijd, waarvoor ze, na een lange werkdag, misschien ook niet altijd meer evenveel puf hebben.
Dus koken sommige ouders meerdere groentes, waardoor hun kroost in ieder geval een keuze heeft, of wordt er standaard een pot appelmoes op tafel gezet om het bittere kruid dat witlof heet, te kunnen bedekken met een mantel van zoetigheid.
Mijn ouders vonden dat zachte heelmeesters stinkende wonden achterlaten “Lust ik niet” was dus geen optie en vieze groenten zoals postelein (de enige groente waar ik kotsneigingen van kreeg) moesten gewoon worden opgegeten. Zo waren we goed voorbereid op het moment dat we misschien een keer bij de koningin zouden worden uitgenodigd om een hapje mee te nemen. Want daar kon je natuurlijk niet zeggen dat je iets niet lust, werd ons steevast voorgehouden.
Deze opvoeding heeft wel zijn vruchten afgeworpen, want ik lust nu echt alles. Slakken, zure zult en gebakken lever, gerechten waarvan de meeste mensen bij het horen alleen al gaan kokhalzen, zijn geen probleem voor me. Deze etenswaren zijn in me in mijn jeugd veelvuldig voorgezet. Bloedworst met een schijfje appel er bovenop; ik vond het een traktatie. Ook Oudhollandse gerechten zoals boekweitgrutten (klaargemaakt met karnemelk en geserveerd met een kuiltje met stroop) en Jan in de zak (grote deegklomp met krenten en rozijnen, gekookt in een kussensloop en wederom geserveerd met warme stroop), waar de meeste mensen tegenwoordig nog nooit van gehoord hebben, werden door ons regelmatig geconsumeerd.
Dus mocht ik een keer in de jungle worden gedropt en ik krijg gekookte apenhersens met een glaasje verkwikkende paardenpis voorgezet, dan ben ik voorbereid. Met smaak zal ik het verorberen en levenslange vriendschappen met vreemde culturen zullen hierdoor worden afgesloten.
Daarom ergert het me altijd een beetje als mensen bepaalde dingen niet eten, omdat ze die vies vinden. Als je vrienden voor het eten uitnodigt en ze zeggen er van te voren al bij: “geen vis hoor, want dat lusten we niet”. Deze mensen kunnen een uitnodiging van de koningin wel op hun buik schrijven.

Rondje Cultuur 2

War of the Worlds

Ik doe maar weer eens een rondje cultuur. Nou ja, cultuur..Spielberg en Cruise zijn in ieder geval wel iconen van deze tijd, al weet ik niet of ik in het geval van Tom Cruise daar nu zo blij mee moet zijn. De enige echte goede rol speelde hij in Magnolia en dat was niet eens een hoofdrol. Vreemd genoeg wordt dit onderdeurtje wel weer steeds gecast voor interessante films, hoewel je je dan weer kan afvragen of de film niet nog beter geweest was met een interessantere acteur.
Hoe dan ook, War of the Worlds is een topper in z’n genre. Ik kan me niet meteen bedenken wat dat genre dan precies is: Science Fiction-slash-Actie-slash-Rampenfilm? Meestal niet echt mijn kopje thee, maar bij deze film zat ik op het puntje van mijn stoel en was eens een keer echt onder de indruk van de special effects.

1000 Extra/Ordinary Objects

Uitgeverij Taschen bestaat 25 jaar. Deze uitgeverij specialiseert zich in mooie en vaak zeer scherp geprijsde kijkboeken over schilderkunst, architectuur en fotografie.
Om hun verjaardag een beetje te vieren geven ze nu een serie vuistdikke boeken uit voor nog geen tientje. Aangezien wij geregeld de Taschen folder in de bus krijgen, was ik al op de hoogte van het boek “1000 Extra/Ordinary Objects” en besloot het vandaag maar te gaan kopen. De titel van het boek dekt meteen de lading. Duizend vreemde objecten passeren de revue. Van koekjes in de vorm van een koeienvlaai (kreeg ik in een ver verleden nog van K. over de post) tot de Lego Concentration camp box, vol met grijze steentjes waarmee je je eigen concentratie kamp kan bouwen (zou volgens de maker heel educatief moeten zijn)

Spinvis – Het voordeel van video

Ik had hem al langs horen komen op Radio 3, de nieuwe singel van mijn held Spinvis. Waarom is hij mijn held? Daar zijn een aantal redenen voor:
1. Omdat hij als veertiger toch nog maar even weet door te breken als “popartiest”
2. Omdat hij, wat mij betreft, een van de weinigen is die Nederlandstalige muziek maakt die te pruimen is.
3. Omdat zijn muziek niet te vergelijken is met muziek van anderen. Ik kwam daar vandaag weer eens achter. Collega B. kende Spinvis niet en vroeg me, nadat ik mijn nieuw gekochte Spinvis single liet zien, waar de muziek dan mee te vergelijken is. Na vijf minuten denken wist ik het nog niet.
4. Omdat zijn cd en dvd eens een keer redelijk geprijsd zijn. Zijn vorige cd kostte vanaf het moment dat hij uitkwam ongeveer een tientje.

Ergens in het midden

De waarheid ligt vaak ergens in het midden, maar ik kan hem vaak toch niet goed vinden. In het bananenschandaalverhaal bijvoorbeeld (zie reactie van Nakker bij het bananenstukje); is Chiquita nu goed of fout? Ze waren fout, want ze buitten boeren uit en bespoten ze met pesticiden en stopten daar pas mee toen het een schandaal werd en ze er een slechte naam door kregen. Nu komen ze met de kikker sticker, geplakt op een banaan die okay moet zijn. Beter laat dan nooit zeggen ze dan, maar hoe edel zijn die motieven eigenlijk? Een slechte naam is slecht voor het bedrijf, dus het motief lijkt vooral het financiële belang van het bedrijf te zijn. Of ben ik nu te cynisch?
En dan die rellenschopperij in Frankrijk. Tuig is het natuurlijk. Ik hoor een Franse Afrikaan in een documentaire zeggen dat er geen banen voor ze zijn. “Ze nemen liever een Fransman die niets kan”, zegt hij. Zijn vriend vult hem aan: "Er zijn wel banen, maar dat zijn klote baantjes." Ik zie mezelf nog staan, op mijn achttiende. Net zo oud als die Franse jongen, achter de lopende band bij de Ahold. Stond ik de hele middag kratten met lege flessen op te gooien. Een klote baantje, dat wel, maar die zomer ging ik wel lekker op vakantie naar Italie. Je bent zelf verantwoordelijk voor je leven.
Maar goed, misschien heb ik makkelijk praten. Ik heb wel een stabiele jeugd gehad, met een vader en moeder die er allebei waren en ik hoefde niet te emigreren naar een land waar je klem zit tussen twee culturen en waar je er nooit helemaal bij hoort.
Daarbij, misschien moet je een keer een daad stellen om iets te veranderen. Auto’s in de fik steken helpt blijkbaar, de Franse regering komt nu eindelijk in de benen.
Hij moet daar dus ergens liggen, die waarheid. Ergens in het midden, maar ik kan hem nog steeds niet goed vinden.

Liedje van de week

"Je bent toch geen wijf!". Zomaar een reactie die je als man kan krijgen als je vertelt dat je van kantklossen houd, de Viva leest of “the O.C.” kijkt. Die eerste twee dingen boeien me niet zo, maar dat laatste doe ik wel. Vanavond was het weer dikke crisis in de O.C.. Trey, de halfcriminele broer van Ryan, had zich in de vorige aflevering, zoals ze het eufemistisch uitdrukten, opgedrongen aan Marissa, de “love interest” van Ryan. Hij had daarbij nogal wat geweld gebruikt, wat Marissa niet echt op prijs stelde. Ryan, die in het verleden al erg veel shit van Trey had moeten pikken, gaat daardoor in deze aflevering helemaal over de rooie en begint Trey af te rossen. Als de kansen zich opeens keren en Trey op het punt staat de schedel van Ryan in te slaan klinkt er een schot, uit het schietijzer dat Trey altijd op de bank heeft liggen. Het is Marissa die het leven van haar vriendje redt. Met ontzetting in haar ogen laat ze het pistool zakken, terwijl Trey bebloed in elkaar zakt. Op dat moment zet dit liedje in.
Kippenvel.

Jar of Pickles

Ze staan weer voor de deur; de feestdagen. De kickoff is al geweest met Halloween en St.Maarten. Na een kleine adempauze krijgen we nu Thanksgiving, waarbij de nadruk vooral zal liggen op een niet te calorierijke, maar toch feestelijke maaltijd.
Een week later vieren we het heugelijke feit van mijn geboorte, nu al bijna zo’n 39 jaar geleden. K. begint meestal al weken van te voren te vragen wat ik wil hebben. “Geen idee hoor, verzin maar wat”, zeg ik altijd. Ik wil liever door haar verrast worden, dan dat ik iets bij haar ga bestellen. In dat geval kan ik het net zo goed zelf kopen.
Dit jaar stelt K. aanmerkelijk minder vragen, wat me doet vermoeden dat ze al iets in haar hoofd heeft. Toch vraagt ze vanmiddag nog maar eens even (voor de vorm?) wat ik wil hebben. “Geen idee” antwoord ik weer. “Als je het niet zegt, krijg je een “jar of pickels” hoor!”, reageert ze. Een “een jar of pickels?” denk ik. Is dat een oud Amerikaans gebruik of zo?
Vroeger heb ik echt een keer een pot augurken gehad met Sinterklaas en dat was geen straf voor mij. Ik had dat namelijk op mijn verlanglijstje gezet omdat ik waarschijnlijk erg van augurken hield, maar ook omdat het erg fijn was om in een gezin met 7 kinderen een keer iets helemaal alleen voor jezelf te hebben. Een pot augurken in de koelkast waar alleen jij van mocht eten en waar je broertjes en zusjes met hun poten van af bleven. Mijn ouders sprongen bij het lezen van mijn verlanglijstje waarschijnlijk een gat in de lucht, blij dat er naast die racebaan (die ik toch niet zou krijgen) iets op stond wat iets meer in het budget paste.
“Lijkt wel iets uit de Waltons”, zegt K. na het aanhoren van mijn pickels-verhaal.”Uit de tijd dat mensen nog blij konden zijn met iets heel kleins”.
Even fantaseer ik onze familie in een eenvoudig, maar mooi landhuis, op de prairie, waarbij we elkaar aan het eind van de dag beurtelings een goede nacht wensen (“Good night John-Boy!”). Helaas waren wij een stelletje ruziemakers, vechtend voor ons eigen plaatsje in het gezin en is dit augurken moment een curieuze uitzondering geweest.

Sint Maarten

Vroeger, toen ik als kind in Amsterdam op 11 November met een, door mijn moeder zelf gemaakt schort (met ingebouwde snoepbuidel) langs de deuren ging hadden de koeien staarten met Sint Maarten. Vanavond werd er iets gezongen over Mickey Mouse en iemand met “kale kop en de andere heeft een petje op”. Wie verzint dit nieuw Sint Maarten repertoire eigenlijk? Creatieve meesters en juffen?
Vanavond had ik me voorbereid op dit kinderfeest. In Holtenbroek hoefde ik me hierover nooit zorgen te maken. Daar deden ze niet aan Sint Maarten. In de tien jaar dat ik daar gewoond heb maar 1 keer op 11 November een kind aan de deur gehad. Een vader, van Surinaamse of Antilliaanse afkomst stond daar opeens met zijn kind aan de deur. Waarschijnlijk niet op de hoogte dat Sint Maarten niet alleen een streekgebonden feest is maar ook zeker een wijkgebonden feest.
Na een klein moment van verwarring rende ik het huis in om de keukenkastjes ondersteboven te keren, op zoek naar snoep. Gelukkig dook daar nog een verdwaalde Chuppa Chup op. Kind ook weer gelukkig.
In Stadshagen kom je er niet met 1 lolly. Daar moeten grote zakken chocola worden aangerukt. K. was nog steeds bang dat we misschien niet genoeg zou hebben. Vooral op het moment dat er een heuse fanfare langs ons huis marcheerde, met half Stadshagen er achteraan. “Die komen toch niet allemaal bij ons aan de deur?” vroeg K. “Hopelijk niet”, zei ik. De gedachte dat we straks, wegens te weinig snoep, met het licht uit achter de bank zouden moeten zitten sprak me niet zo aan. Maar zo ver kwam het gelukkig niet. Ik heb namelijk niet zoveel zin in het stigma “Meneer Kikkerbil die niets geven wil”.

Bananen

Bananenreclame; ik begrijp het niet. Nu sloot ik VWO5, het enige jaar dat ik economie in mijn vakkenpakket af, ook af met een 5 voor dit vak. Dus inzicht in geldstromen en marketing strategieën, zit niet echt in mijn genen. Dat verklaart misschien dat ik niet helemaal snap dat Chiquita me via radio en t.v. spotjes bananen probeert te verkopen. Als ik naar mijn supermarkt ga, zie ik namelijk twee soorten bananen: Max Havelaar bananen (politiek correcte banaan, dus een ander product)en gewone. Bij een beetje chique supermarkt hebben ze dan misschien nog eens van die half rotte bakbananen, maar ik zie geen trosje Dole, Chiquita en huismerk bananen naast elkaar liggen. Dus die hele indoctrinatie via de reclameblokken lijkt me helemaal voor niets. Ik kies gewoon de bananen die de inkoper van de C 1000 voor me heeft opgehaald bij de veiling en of dat nou Chiquita is of een ander merk, het zal me worst wezen. Een banaan is een banaan.
Probeert de leverancier dan de inkoper van de C1000 te beïnvloeden? Dat lijkt me helemaal verspilde moeite, want die koopt niet in op gevoel, maar volgens de inkoopregels die hij zichzelf zorgvuldig heeft aangeleerd bij de cursussen Nevi 1 en 2.
Wie legt mij uit waarom Chiquita hier zijn geld staat weg te gooien. Hebben ze geld teveel? Zwart geld misschien, afkomstig uit een bananenrepubliek of zo?

Kusjes

De verschrikkingen van een verkeerd verstuurde e-mail. Wie kent ze niet? Het is de nachtmerrie van elk e-mailend mens. Zo ken ik iemand die af en toe zijn pornomail deelde met zijn collega. Misschien kent u het verschijnsel. Je staat op iemands porno lijst en je krijgt, of je dat nu leuk vind of niet, de vieze grappen en gephotoshopte smerigheid met enige regelmaat in je in-box. De persoon waar ik het nu over heb, stuurde op een dag maar weer eens een ladinkje ranzigheid door naar zijn collega. Helaas vergiste hij zich in het e-mail adres waardoor de naakte dames in de in-box belandden van een vrouwelijke collega die dezelfde achternaam had als zijn e-mail buddy. Helemaal fout dus. Hij sprong van z’n stoel en rende de trappen af naar beneden om de ontvanger van zijn mail dringend te verzoeken deze mail niet te openen, maar het kwaad was al geschied. Gelukkig liep dit allemaal met een sisser af en had het geen vervelende gevolgen, maar voordat je het weet manoeuvreer je je in het zelfde lastige parket als dhr Lubbers.
Gisteren maakte ik zelf een faux pas. Mijn – en nu wordt het wat gênant – virtuele kusjes (xxxx) waarmee ik mijn mailtjes naar K. steevast afsluit, kwamen gisteren per ongeluk terecht bij mijn collega van de Crediteurenadministratie. Ze was sportief en stuurde xxxx-jes terug, maar vermeldde er meteen maar even bij dat er bij haar niets te halen viel. Ze is namelijk lesbisch.
Met het schaamrood op de kaken stuurde ik mijn uitleg plus excuses maar even haar kant op. Ik had het daarna nog een half uur warm.

Hee Oooaaarrrie!

Collega M. had afgelopen weekend naar een radioprogramma geluisterd waarin de D.J. mensen belde die hun kind opgezadeld hadden met een, op z’n minst, nogal afwijkende naam. Het slachtoffer was dit keer een mevrouw die haar vers geboren zoon Nautilus had genoemd. Volgens M. was dit de naam van het schip uit “Twintigduizend mijlen onder zee” van Jules Verne. De beweegredenen van deze mevrouw bleven onduidelijk, temeer omdat ze er helemaal niet van was gediend om “en public” te kakken te worden gezet en het gesprek dus voortijdig beëindigde.
Op ons kantoor ging die morgen het gesprek nog even door over vreemde namen. Volgens een van mijn collegas had Isa Hoes haar dochter “Vlinder” genoemd. Dat lijkt weer een beetje terug te grijpen op de hippie trend, uit de jaren zestig en zeventig, om je kinderen te noemen naar dingen uit de natuur (met als belangrijkste voorbeeld: River Phoenix).
Ik ben zelf nooit echt tevreden geweest over mijn naam. Nu weet ik dat mijn ouders mij vernoemd hebben naar de vader van mijn moeder, dus ze hadden er wel enigszins een reden voor maar helaas heb ik de beste man nooit gekend. Hij had mij een groot plezier gedaan als hij gewoon Arjan of Jeroen had geheten en niet Ary. Deze naam nodigt namelijk uit tot grappenmakerij en rijmelarij. Mensen gaan opeens creatief doen als ze mijn naam horen. Ze zetten een boers accent op (Hee, Oooaaarrie!!) of ze breken uit in spontaan gezang en heffen het alom bekende lied “Arie, wat is er aan de met je kanarie” aan, waarbij ze me schalks aan kijken, benieuwd naar mijn reactie. (Hahaha, kostelijk, hoe kom je er op?)
Een ander nadeel van mijn naam is dat je het spelt met een “Y” en niet met “IE”, zoals ie normaal gespeld wordt. Eigenlijk spel je hem zelfs met een “IJ” met puntjes, maar daar ben ik maar vanaf gestapt. Dan moet ik namelijk teveel uitleggen, iets wat ik sowieso al vaak moet doen. Als puisterige puber stond ik bijvoorbeeld op een stripfestival met mijn schetsblokje te wachten bij het tafeltje van Hein de Kort (wereldberoemd striptekenaar, onsterfelijk geworden door Eikels en Dirk en Desiree). Toen ik aan de beurt was stelde hij de standaard vraag bij deze signeersessies: “Hoe heet je?”. Met de bedoeling om deze naam vervolgens in de tekening te verwerken. “Arie met een IJ” antwoordde ik. “Pardon?” reageerde Hein lachend. “Arie, met een IJ met puntjes”, probeerde ik nog, maar het was al te laat. Schuddebuikend tekende Hein de bovenstaande cartoon. Klik maar even om hem op te blazen.

Date my mom

“Date my mom”. Ooit gezien? Het is een dating programma met een “twist”. De vrijgezel die aan de vrouw gebracht moet worden gaat ditmaal niet uit met een kandidaat van zijn eigen leeftijd maar met haar moeder. Aan de hand van moeders optreden moet deze manlijke kandidaat, die amper de baard in de keel heeft en zich net twee weken scheert, zijn toekomstige “date” uitzoeken.
De moeder probeert op haar beurt haar dochter aan te prijzen. In dit programma gaat het dan doorgaans niet over haar mooie karakter, maar over de lengte van haar benen en de grootte van borsten en kont . Verder worden eventuele gelijkenissen met Christina Aguilera of Jennifer Lopez dik aangezet en stipt “mom” ook nog even aan of haar dochter lekker kan zoenen of niet.
Deze opsomming van uiterlijke kenmerken en technieken deed vandaag een kandidaat vol verbazing uitroepen “Are you her pimp or her mom?”. Daarmee sloeg hij de spijker op z’n kop.

Liedje van de week

Vorige week was-ie al regelmatig op Radio3 te horen met z’n nieuwe “hit”. Of het in de charts echt wat doet weet ik eigenlijk niet. Om helemaal eerlijk te zijn weet ik eigenlijk ook niet meer hoe de top 40, top 100 etc. vandaag de dag wordt samengesteld. Is dat gebaseerd op single verkoop, of op airplay? Worden er sowieso nog cd-singles verkocht? Is die tijd niet een beetje voorbij? Ik word oud. Maar nog niet zo oud dat ik kwaliteit niet meer kan herkennen. Dit is hiphop op z’n best. Hollands glorie. Petje af!

Het nieuwe rijden

Ik heb al enige tijd mijn rijbewijs. Niet dat ik er vroeg bij was hoor. Als arme student kon ik me de kosten van autorijlessen niet veroorloven, dus moest ik wachten totdat ik school en diensttijd achter me had liggen. Daarna, ik was de twintig al ruimschoots gepasseerd, koos ik voor Autorijschool Orca. Op aanraden van vriend G. die daar wel goede ervaringen mee had. Mijn instructeur, E. was een sympathieke Indonesische jongen die me de kneepjes van het autorijden bijbracht. Niet te afwachtend zijn en een beetje pittig rijden, was een van zijn adviezen.
Na jarenlang lekker pittig gereden te hebben, las ik vorige week een artikel over “het nieuwe rijden”. Met deze stijl van autorijden kon je euro’s besparen en het was nog goed voor het milieu ook! De truc was om de motor niet teveel toeren te laten maken. Veel toeren betekent een hoog benzineverbruik. Dus trek je niet lekker snel op, maar neem je de tijd. Daarna schakel je lekker vroeg in z’n vier en als je de 50 km per uur hebt bereikt schakel je rustig naar z’n 5. Daarbij moet je goed voor je uit kijken en op het verkeer anticiperen. Als je ziet dat het verkeer honderd meter verderop stil staat, of dat je een kruising nadert, dan laat je de auto lekker uitrollen. Op deze manier doe je lekker lang met een tank benzine.
Echt iets voor mij. Per slot van rekening heb ik 5 jaar in Zeeland gewoond en heb ik, ondanks het feit dat ik in Amsterdam geboren ben, Zeeuwse “roots” en ons Zeeuwen ben zuunig. Als ik ergens de hand op de knip kan houden, ben ik er als de kippen bij.
Dus ben ik al weken lang aan het rollen in plaats van rijden en ik moet zeggen dat nu al een stuk langer doe met een tank benzine. Nooit meer pittig rijden dus.

My cousin Vinny

De ene week is er qua film niets op t.v. en de andere week word je overladen met kwaliteitsproducties. Deze week hoef ik dus niet terug te vallen op de videotheek of op mijn eigen collectie, want er is genoeg te zien op t.v.
Films als Affliction, Finding Forrester en Changing Lanes zijn allemaal goed. Voor de film van de week twijfelde ik tussen Almost Famous (coming of age film over een muziekjournalist) en My Cousin Vinnie (kwaliteits comedy met the Karate Kid). Omdat er tijdens de herfst toch al weinig te lachen valt, kies ik maar voor die laatste. Let vooral op Joe Pesci, die de oom en advocaat speelt. Wat een klasserol! Marisa Tomei won voor haar bijrol in deze film zelfs een Oscar.

Gedachtewolkje

Mijn inspiratie doe ik dus op tijdens de afwas (zie commentaren bij het stukje van gisteren). Niet alleen tijdens de afwas dus. Daar kwam ik vandaag achter toen ik de plinten probeerde vast te maken aan de muur. Eigenlijk waren het nog geeneens de plinten, maar de vurenhouten regels, die erachter horen. Dat was al moeilijk genoeg voor mij. Daarbij vond ik het ook nog eens saai. Dus mijn gedachten dwaalden weer af naar links en rechts. De politieke begrippen links en rechts dan. Bestaat dat nog wel? Alleen de LPF en de SP vallen misschien nog als rechts en links te kwalificeren. Het gaat vandaag de dag veel meer over de tweedeling: politiek correct en niet politiek correct. Daarbij is politiek correct denken taboe geworden. Het wordt geassocieerd met achterkamertjes politiek. Dus eigenlijk is “politiek correct” nu weer “niet politiek correct” geworden. Kunt u het nog volgen? Mijn gedachten maken rare kronkels als ik me verveel. Eigenlijk ben ik zelf nogal politiek correct. Bij stukjes over collectebussen en Aziaten houd ik al mijn hart vast. Hopelijk denken mensen niet dat ik iets tegen collecterende mensen heb, of tegen Aziaten.
Politiek correct vind ik eigenlijk wel best. Het staat naar mijn mening vaker voor innerlijke beschaafdheid dan voor hypocrisie, zoals veel mensen je willen laten denken. En hoe meer innerlijke beschaving, hoe beter de maatschappij draait. Politiek correcte mensen schieten in ieder geval niet op bewindslieden. Daarbij verveelt het niet-politiek-correcte trucje me een beetje. Van mij hoeven er eigenlijk geen kleuters in lingerie reclame te maken voor een telefoonmaatschappij en die dwergen (little Bill) die nu weer overal opduiken, vinden die het spotje eigenlijk zelf wel leuk?
Pang! Met het moment dat mijn betonboor afbreekt in de muur spat ook mijn gedachtewolkje uit elkaar en besef ik me dat al die energie die ik vandaag in dit klusje heb gestopt nogal weinig rendement heeft opgeleverd. Behalve dit stukje dan, dat valt dan weer mee.

Verdwaald

Vriendin Bee had het in een ver verleden al eens over de “kunst” van het stukjes schrijven. Of ze die wijsheid ergens had opgepikt op de school der Journalistiek, die ze geruime tijd had bezocht, of dat ze het zelf had verzonnen, ik weet het niet. Maar ze had het erover dat je minuten lang kan nadenken over een geschikt onderwerp voor je schrijfsels, maar dat uiteindelijk het verhaal jou zelf wel vindt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het toen wel leuk verzonnen vond, maar dat ik er eigenlijk niet zo in geloofde. Leuke theorie, maar het deed een beetje zweverig aan. Het smaakte een beetje naar dolfijntjes en roze eenhoorns met een afdronk van geitenwollen sokken.
Toch moest ik er vanavond weer aan denken. Ik was al twintig minuten bezig met een ongeïnspireerd verhaal over ons Halloween weekend. Hoe K. en ik ons vergrepen aan de pizza en de chocolade (het dieet van K. werd voor de gelegenheid even terzijde geschoven) en hoe de avond eindigde in een anticlimax toen de uitgekozen horror films flut bleken en K. uiteindelijk op de bank in slaap viel.
Na het overlezen van het, niet bijster interessante verhaal, besloot ik het geheel maar in de virtuele prullenbak te gooien. Stukjes als deze zouden mijn weblog alleen maar ten gronde richten. Blijkbaar had het verhaal me vanavond niet gevonden en was het nog ergens naar me aan het zoeken in het universum der letteren. Ben benieuwd waar het verdwaalde verhaal eigenlijk over zal gaan. Misschien wel over roze eenhoorns. Geen idee, maar het zal me uiteindelijk wel weer vinden.

Kaarten kopen?

Een van de, uh, nadelen van het wonen in een Vinex wijk is dat je om de twee dagen iemand aan de deur krijgt die je een collectebus in je snufferd duwt. Daarbij wil ik wel even een kanttekening plaatsen. Natuurlijk is het fantastisch dat er mensen zijn die de moeite nemen om de deuren langs te gaan voor een goed doel. Het simpele feit alleen al, dat er mensen zijn die daar een avond aan opofferen, is een beloning waard. Dus loop ik altijd weer even de kamer in, op zoek naar wat euro’s die een kind in Afrika een warme maaltijd kunnen bezorgen, of die een stichting in staat stelt een paar reageerbuisjes te kopen, om een onderzoek te kunnen voortzetten naar een van die verschrikkelijke ziektes die ik hoop nooit te krijgen. Moeilijker wordt het als ik niet gewoon mijn euro’s in een bus kan gooien, maar als ik er een pakje spuuglelijke kerstkaarten voor moet kopen, of als de collectant geen bus bij zich heeft, maar dat ik mijn euro’s in een plastic tas moet gooien (echt gebeurd, eergisteren nog!). “Is dit wel legitiem?”, denk ik dan “of loopt hier iemand zijn uitkering aan te vullen?”. Maar dan nog; als iemand zo slecht kan rondkomen van zijn centen, zou dat dan niet een legitiemer goed doel zijn als “de geestelijk gehandicapten”, een doel waar ik als puber nog de deuren voor ben langsgegaan. Die geestelijk gehandicapten schijnen het prima voor elkaar te hebben. Wonen in prachtige instellingen, gaan regelmatig dagjes uit. Een gemiddeld derde wereld kind zou in zijn handjes wrijven, alleen al bij de gedachte daaraan.
Daarom koop ik dit keer die spuuglelijke kaarten maar eens een keer niet en moeten die geestelijk gehandicapten het maar eens een keer met een paar euro minder doen. Als ze nou zelf die kaarten hadden gemaakt, of als er iemand met een penseel tussen de lippen of tenen aan de gang was geweest en me zo had weten te verbazen met zijn mond- of voetenschilderkunst, was ik waarschijnlijk nog over te halen geweest. Maar dit ging me net iets te ver. Ik koop morgen wel weer eens een straatkrant of zo.
Leuk hè, die herfstmodus. Nog niet helemaal over dus.

Go

Het kan nog net. Even een nieuwe film van de week. Het is kort dag, want woensdag is-ie te zien op pulpzender Veronica.
“Go” is eigenlijk een tienerfilm, zoals Scream, maar dan niet zo voorspelbaar. Sommige mensen op de Moviemeter noemen het een “Pulp Fiction for teenagers”. Dat lijkt me iets teveel eer, maar het verhaal is verrassend en inventief te noemen. Er zijn verschillende verhaal lijnen die door elkaar lopen, wat de aandacht vasthoudt en voorkomt dat je in gaat dutten (zoals bij Scream). Daarbij valt er af en toe ook wat te lachen. Gewoon gaan kijken dus. De acteurs zijn ook okay. Katie Holmes ziet er nog fris uit, is nog niet bezoedeld door Tom Cruise en zijn Scientology praatjes en Jay Mohr speelt hier de leukste rol uit zijn nog niet zo imposante carrière.