Lust ik niet

Zijn er nog ouders die vinden dat hun kinderen moeten eten wat de pot schaft?
Als ik mijn collega’s zo hoor, proberen ze het wel, maar is het wel weer een steeds terugkerende strijd, waarvoor ze, na een lange werkdag, misschien ook niet altijd meer evenveel puf hebben.
Dus koken sommige ouders meerdere groentes, waardoor hun kroost in ieder geval een keuze heeft, of wordt er standaard een pot appelmoes op tafel gezet om het bittere kruid dat witlof heet, te kunnen bedekken met een mantel van zoetigheid.
Mijn ouders vonden dat zachte heelmeesters stinkende wonden achterlaten “Lust ik niet” was dus geen optie en vieze groenten zoals postelein (de enige groente waar ik kotsneigingen van kreeg) moesten gewoon worden opgegeten. Zo waren we goed voorbereid op het moment dat we misschien een keer bij de koningin zouden worden uitgenodigd om een hapje mee te nemen. Want daar kon je natuurlijk niet zeggen dat je iets niet lust, werd ons steevast voorgehouden.
Deze opvoeding heeft wel zijn vruchten afgeworpen, want ik lust nu echt alles. Slakken, zure zult en gebakken lever, gerechten waarvan de meeste mensen bij het horen alleen al gaan kokhalzen, zijn geen probleem voor me. Deze etenswaren zijn in me in mijn jeugd veelvuldig voorgezet. Bloedworst met een schijfje appel er bovenop; ik vond het een traktatie. Ook Oudhollandse gerechten zoals boekweitgrutten (klaargemaakt met karnemelk en geserveerd met een kuiltje met stroop) en Jan in de zak (grote deegklomp met krenten en rozijnen, gekookt in een kussensloop en wederom geserveerd met warme stroop), waar de meeste mensen tegenwoordig nog nooit van gehoord hebben, werden door ons regelmatig geconsumeerd.
Dus mocht ik een keer in de jungle worden gedropt en ik krijg gekookte apenhersens met een glaasje verkwikkende paardenpis voorgezet, dan ben ik voorbereid. Met smaak zal ik het verorberen en levenslange vriendschappen met vreemde culturen zullen hierdoor worden afgesloten.
Daarom ergert het me altijd een beetje als mensen bepaalde dingen niet eten, omdat ze die vies vinden. Als je vrienden voor het eten uitnodigt en ze zeggen er van te voren al bij: “geen vis hoor, want dat lusten we niet”. Deze mensen kunnen een uitnodiging van de koningin wel op hun buik schrijven.