Jar of Pickles
Ze staan weer voor de deur; de feestdagen. De kickoff is al geweest met Halloween en St.Maarten. Na een kleine adempauze krijgen we nu Thanksgiving, waarbij de nadruk vooral zal liggen op een niet te calorierijke, maar toch feestelijke maaltijd.
Een week later vieren we het heugelijke feit van mijn geboorte, nu al bijna zo’n 39 jaar geleden. K. begint meestal al weken van te voren te vragen wat ik wil hebben. “Geen idee hoor, verzin maar wat”, zeg ik altijd. Ik wil liever door haar verrast worden, dan dat ik iets bij haar ga bestellen. In dat geval kan ik het net zo goed zelf kopen.
Dit jaar stelt K. aanmerkelijk minder vragen, wat me doet vermoeden dat ze al iets in haar hoofd heeft. Toch vraagt ze vanmiddag nog maar eens even (voor de vorm?) wat ik wil hebben. “Geen idee” antwoord ik weer. “Als je het niet zegt, krijg je een “jar of pickels” hoor!”, reageert ze. Een “een jar of pickels?” denk ik. Is dat een oud Amerikaans gebruik of zo?
Vroeger heb ik echt een keer een pot augurken gehad met Sinterklaas en dat was geen straf voor mij. Ik had dat namelijk op mijn verlanglijstje gezet omdat ik waarschijnlijk erg van augurken hield, maar ook omdat het erg fijn was om in een gezin met 7 kinderen een keer iets helemaal alleen voor jezelf te hebben. Een pot augurken in de koelkast waar alleen jij van mocht eten en waar je broertjes en zusjes met hun poten van af bleven. Mijn ouders sprongen bij het lezen van mijn verlanglijstje waarschijnlijk een gat in de lucht, blij dat er naast die racebaan (die ik toch niet zou krijgen) iets op stond wat iets meer in het budget paste.
“Lijkt wel iets uit de Waltons”, zegt K. na het aanhoren van mijn pickels-verhaal.”Uit de tijd dat mensen nog blij konden zijn met iets heel kleins”.
Even fantaseer ik onze familie in een eenvoudig, maar mooi landhuis, op de prairie, waarbij we elkaar aan het eind van de dag beurtelings een goede nacht wensen (“Good night John-Boy!”). Helaas waren wij een stelletje ruziemakers, vechtend voor ons eigen plaatsje in het gezin en is dit augurken moment een curieuze uitzondering geweest.
Een week later vieren we het heugelijke feit van mijn geboorte, nu al bijna zo’n 39 jaar geleden. K. begint meestal al weken van te voren te vragen wat ik wil hebben. “Geen idee hoor, verzin maar wat”, zeg ik altijd. Ik wil liever door haar verrast worden, dan dat ik iets bij haar ga bestellen. In dat geval kan ik het net zo goed zelf kopen.
Dit jaar stelt K. aanmerkelijk minder vragen, wat me doet vermoeden dat ze al iets in haar hoofd heeft. Toch vraagt ze vanmiddag nog maar eens even (voor de vorm?) wat ik wil hebben. “Geen idee” antwoord ik weer. “Als je het niet zegt, krijg je een “jar of pickels” hoor!”, reageert ze. Een “een jar of pickels?” denk ik. Is dat een oud Amerikaans gebruik of zo?
Vroeger heb ik echt een keer een pot augurken gehad met Sinterklaas en dat was geen straf voor mij. Ik had dat namelijk op mijn verlanglijstje gezet omdat ik waarschijnlijk erg van augurken hield, maar ook omdat het erg fijn was om in een gezin met 7 kinderen een keer iets helemaal alleen voor jezelf te hebben. Een pot augurken in de koelkast waar alleen jij van mocht eten en waar je broertjes en zusjes met hun poten van af bleven. Mijn ouders sprongen bij het lezen van mijn verlanglijstje waarschijnlijk een gat in de lucht, blij dat er naast die racebaan (die ik toch niet zou krijgen) iets op stond wat iets meer in het budget paste.
“Lijkt wel iets uit de Waltons”, zegt K. na het aanhoren van mijn pickels-verhaal.”Uit de tijd dat mensen nog blij konden zijn met iets heel kleins”.
Even fantaseer ik onze familie in een eenvoudig, maar mooi landhuis, op de prairie, waarbij we elkaar aan het eind van de dag beurtelings een goede nacht wensen (“Good night John-Boy!”). Helaas waren wij een stelletje ruziemakers, vechtend voor ons eigen plaatsje in het gezin en is dit augurken moment een curieuze uitzondering geweest.
1 Comments:
ja ja de charmes van een groot gezin (met 2 broer en 2 zussen bekend...)
zelf vond ik laatst een verlanglijstje van lang terug.
chips vroeg ik
zie kinderen van nu daar nog maar eens blij mee te maken!
By Zeppo, at 14 november, 2005
Een reactie posten
<< Home