Sint Maarten

Vroeger, toen ik als kind in Amsterdam op 11 November met een, door mijn moeder zelf gemaakt schort (met ingebouwde snoepbuidel) langs de deuren ging hadden de koeien staarten met Sint Maarten. Vanavond werd er iets gezongen over Mickey Mouse en iemand met “kale kop en de andere heeft een petje op”. Wie verzint dit nieuw Sint Maarten repertoire eigenlijk? Creatieve meesters en juffen?
Vanavond had ik me voorbereid op dit kinderfeest. In Holtenbroek hoefde ik me hierover nooit zorgen te maken. Daar deden ze niet aan Sint Maarten. In de tien jaar dat ik daar gewoond heb maar 1 keer op 11 November een kind aan de deur gehad. Een vader, van Surinaamse of Antilliaanse afkomst stond daar opeens met zijn kind aan de deur. Waarschijnlijk niet op de hoogte dat Sint Maarten niet alleen een streekgebonden feest is maar ook zeker een wijkgebonden feest.
Na een klein moment van verwarring rende ik het huis in om de keukenkastjes ondersteboven te keren, op zoek naar snoep. Gelukkig dook daar nog een verdwaalde Chuppa Chup op. Kind ook weer gelukkig.
In Stadshagen kom je er niet met 1 lolly. Daar moeten grote zakken chocola worden aangerukt. K. was nog steeds bang dat we misschien niet genoeg zou hebben. Vooral op het moment dat er een heuse fanfare langs ons huis marcheerde, met half Stadshagen er achteraan. “Die komen toch niet allemaal bij ons aan de deur?” vroeg K. “Hopelijk niet”, zei ik. De gedachte dat we straks, wegens te weinig snoep, met het licht uit achter de bank zouden moeten zitten sprak me niet zo aan. Maar zo ver kwam het gelukkig niet. Ik heb namelijk niet zoveel zin in het stigma “Meneer Kikkerbil die niets geven wil”.