Verdwaald

Vriendin Bee had het in een ver verleden al eens over de “kunst” van het stukjes schrijven. Of ze die wijsheid ergens had opgepikt op de school der Journalistiek, die ze geruime tijd had bezocht, of dat ze het zelf had verzonnen, ik weet het niet. Maar ze had het erover dat je minuten lang kan nadenken over een geschikt onderwerp voor je schrijfsels, maar dat uiteindelijk het verhaal jou zelf wel vindt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het toen wel leuk verzonnen vond, maar dat ik er eigenlijk niet zo in geloofde. Leuke theorie, maar het deed een beetje zweverig aan. Het smaakte een beetje naar dolfijntjes en roze eenhoorns met een afdronk van geitenwollen sokken.
Toch moest ik er vanavond weer aan denken. Ik was al twintig minuten bezig met een ongeïnspireerd verhaal over ons Halloween weekend. Hoe K. en ik ons vergrepen aan de pizza en de chocolade (het dieet van K. werd voor de gelegenheid even terzijde geschoven) en hoe de avond eindigde in een anticlimax toen de uitgekozen horror films flut bleken en K. uiteindelijk op de bank in slaap viel.
Na het overlezen van het, niet bijster interessante verhaal, besloot ik het geheel maar in de virtuele prullenbak te gooien. Stukjes als deze zouden mijn weblog alleen maar ten gronde richten. Blijkbaar had het verhaal me vanavond niet gevonden en was het nog ergens naar me aan het zoeken in het universum der letteren. Ben benieuwd waar het verdwaalde verhaal eigenlijk over zal gaan. Misschien wel over roze eenhoorns. Geen idee, maar het zal me uiteindelijk wel weer vinden.