Trouble in Paradise

Tijdens het bezoek aan mijn ouders besloot ik om nog even bij mijn zusje T. langs te gaan. T. en haar man hebben namelijk onlangs een huis gekocht en ik was daar wel benieuwd naar. Helemaal omdat ik er via de familie tam-tam al erg bijzondere verhalen over had gehoord. Mijn zwager R. heeft zijn eigen bedrijf en is een beetje een ritselaar, in de goede betekenis van het woord, want ik geloof niet dat hij ooit enige wetten zal overtreden. Maar kansen die er voorbijkomen zal hij niet gauw laten schieten.
Voorheen woonden R. en T. in een schattig klein dijkhuisje, ergens aan een dijk in de buurt van Rotterdam. R. had zijn kantoor in de achtertuin, in een soort blokhut, maar dat was eigenlijk een beetje aan de kleine kant aan het worden, temeer omdat hij ondertussen vier man personeel in dienst had genomen. Toen hij hoorde dat de buurman zijn riante huis wel wilde verkopen, bedacht hij zich dus geen moment en sloot een goede deal met de man in kwestie. Eigenlijk was de buurman, eigenaar van een vage tegelhandel, ook een ritselaar en ik weet dat je niet mag oordelen, maar volgens mij en de vermoedens van mijn familie, ritselde deze man wel eens dingen die het daglicht niet helemaal konden verdragen. Maar we kunnen ons vergissen natuurlijk.
Het huis in kwestie, dat er uit zag alsof er een groot rechthoekig blok beton uit de hemel was komen vallen, hing in ieder geval van de bling-bling aan elkaar. Het was voorzien van een luxe badkamer boven en een badkamer (met bubbelbad) beneden. Ook had de buurman boven en beneden een gigantische keuken ingebouwd. Volgens mijn zusje omdat het de bedoeling was dat zijn moeder bij hem in zou trekken. Maar die overleed, voordat ze de geneugten van het luxe huis had kunnen smaken. Buiten hingen er koperen afvoerbuizen aan het huis en binnen werd duidelijk dat de buurman, single, rijk en in het bezit van een slechte smaak, een liefhebber was van de kleur goud. De spotjes, waarmee het plafond rijkelijk bezaaid was en het hang- en sluitwerk waren in messing uitgevoerd, waardoor het leek alsof hij Frans Bauer had ingehuurd als binnenhuis architect.
“Wel luxe allemaal, maar niet echt mijn smaak” zei mijn zusje T. die haar hoofd al aan het breken was over hoe ze dit alles een “personal touch” kon meegeven.
Maar toen ik op de bovenste verdieping uitkeek over de rest van de wijk en hun riante tuin leek het me allemaal een beetje “trouble in paradise”. Tel je zegeningen, neem een bad, zet de bubbels aan en geniet lekker van je villa.