Rondje Cultuur

Films

Afgelopen week werd ik verrast door 2 vijfsterren films en dat gebeurt niet zo vaak. Tussen de grauwe middelmaat zijn dit soort pareltjes vaak ver te zoeken.
De eerste film was de film die ik vorige week aanschafte: American Splendor. Deze film is gemaakt naar aanleiding van de graphic novels die geschreven zijn door Harvey Pekar en in het begin getekend door de legende Robert Crumb. Harvey Pekar schrijft over zijn eigen leven als underachiever werkend in een groot ziekenhuis. Door middel van zijn strips probeert hij te ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid van zijn bestaan (begint het u al te dagen waarom dit thema mij zo aanspreekt?) In een film die gefilmd materiaal afwisselt met animatie en tekeningen en waarin Pekar afwisselend door hemzelf als door Paul Giamatti wordt gespeeld krijg je een beeld van Harvey’s leven dat gekenmerkt wordt door dramatische gebeurtenissen en ironische bespiegelingen. Door de film ben ik erg benieuwd geraakt naar de grafic novels waarop de film is gebaseerd. Die staan nu dus voor ons in bestelling bij Amazon.
De tweede film is Enduring Love. Een film gebaseerd op een boek van de Brit Ian McEwan.
De hoofdpersoon Joe wordt gespeeld door Daniel Craig, de acteur die zojuist is uitverkozen om de nieuwe James Bond te spelen. Het bijzondere van de film is dat het verhaal dat aanvankelijk lijkt op een psychologische uiteenzetting van de verwerking van het ongeluk met een ballon aan het begin van de film, uiteindelijk uitmondt in een paranoïde thriller, waarin Rhys Ifans een angstaanjagende stalker speelt. Dit alles uiterst geloofwaardig gebracht zonder enige glamour.
Echt een aanrader.

Boeken

Mijn project "Bekroond Europa", loopt zoals verwacht. In de serie boeken die door Meulenhof en de Volkskrant wordt uitgebracht, ben ik bezig aan het derde boek; “De Uitverkorene” door de Nederlander Abdelkader Benali. Na een moeizaam begin, waarin de schrijver zich een beetje lijkt te verliezen in een overkill aan metaforen en mooischrijverij begint het na pagina 100 ergens op te lijken en kan ik zeggen dat ik het boek niet meer met tegenzin lees. Het eerste deel van de serie: “Amsterdam” van Ian Mc Ewan (zie boven) las dan een stuk makkelijker weg. Wat mij betreft mag een schrijver ook wel een beetje “to the point” zijn. Mooie stijlfiguren zijn okay, maar dan in dienst van het verhaal.
Deel twee: “Veranderend Licht” van Jens Christian Grondahl was wel okay, maar niet fantastisch. Het verhaal over een vrouw, die erachter komt dat haar vader haar echte vader niet is, was me af en toe wel wat te navelstaarderig. Erg veel bespiegelingen over haar gevoelsleven, tot het punt dat je genoeg van haar krijgt.
Al met al houdt het lezen me even weg van goedkope reality t.v. en op de loer liggende herfstdepressies.

Muziek

Afgelopen week kwam ik er bij de bibliotheek achter dat ik de nieuwe cd van Amos Lee al meer als een maand thuis had liggen. Na een korte zoektocht leek hij in de auto, onder een van de stoelen te liggen. Het grapje kostte me negen euro vijftig, voor een cd die ik eigenlijk niet zoveel aan vond.
Nee dan de nieuwe cd van Kraak en Smaak (in Engeland ook al beroemd. Daar worden ze steevast “Crack and Smack” genoemd.) Leuk dat zoiets goeds gewoon van Nederlandse bodem komt. Die jongen van Wipneus en Pim (alias DJ Knuppelhout) is een van de bandleden, of producers, whatever.
Roisin Murphy viel me wat tegen en Matthew Herbert vond ik eigenlijk niet meer dan bak met pokkeherrie.