Verplicht kussen

Verplichte kus momenten. Daarvan heb je er veel in dit leven. Het was even onderwerp van gesprek, toen ik vanmiddag aan Nakkers bureau stond, snakkend naar wat entertainment op een saaie maandagmiddag.
Op weg naar zijn werk was Nakker die ochtend zijn fietsmaatje achterop gereden. Fietsmaatje werkt ook in het ziekenhuis en was van zijn fiets gestapt om zijn vriendin, bij het scheiden van hun wegen, een afscheidskus te geven. “Geen idee wat ik moet doen, op zo’n moment” zei Nakker. “Stoppen en wachten tot hij klaar is, of doorrijden? Ik weet het niet”. “Wat vind jij trouwens van dat soort verplichte kus momenten?” vroeg Nakker aan mij.
Ik had daar eigenlijk niet direct een mening over. Geen idee ook, hoe verplicht het moment van Fietsmaatje en zijn vriendin was. Wat ik wel wist is dat dit soort verplichte nummers zich soms tegen je kunnen keren. Zo vormden Lebrat en ik in onze studententijd met een aantal vrienden en vriendinnen een hecht vriendengroepje. We zagen elkaar bijna elke dag en hingen wat op de bank en dronken Beerenburg. De meiden hadden op een bepaald moment de gewoonte om ons bij binnenkomst ter begroeting een kus te geven. Best leuk in het begin. Als achttien jarige student, net weg onder moeders vleugels vandaan, pak je elke vorm van aandacht die je krijgen kan. Op den duur ga je je beseffen dat er met dit soort verplichte kus momenten geen weg meer terug is. Het wordt als ware een soort ijkpunt waarbij wederzijdse partijen even kunnen checken hoe de vriendschap er voor staat. Niet kussen wordt verdacht. “Geen kus? Wat is er gebeurd, heb ik iets verkeerds gezegd?”
Mensen buiten de vriendenkring keken er ook een beetje vreemd tegenaan. Wat is dat voor sektarisch clubje met hun kus begroeting? Sommige mensen spraken al over de “kissing club”. Hoe het met ons clubje is afgelopen is weet ik eigenlijk niet meer. We gingen ieder ons weegs, mensen begonnen een beetje voor zichzelf te kussen en voordat ik het wist zat ik weer alleen met Lebrat op de flat.
K. is trouwens helemaal wars van verplichte kus momenten. Op haar verjaardag moet ze altijd een paar keer diep ademhalen voordat ze haar kantoor binnenstapt. Ze houdt niet van al dat gekus met halve vreemden. “Wij Amerikanen doen dat niet”,zegt ze altijd. Dat klopt inderdaad, let maar eens op, bij het kijken van Amerikaanse films en t.v. series.
Voordat ik mijn schoonmoeder voor het eerst ontmoette heb ik dus maar eerst even bij K. geïnformeerd wat de standaard begroeting was bij Amerikanen. Toen we haar afhaalden op het vliegveld wist ik precies wat ik moest doen. De “big hug” met een paar “tapjes on the back”.