Boys Night Out

Afgelopen vrijdagavond was het “Boys night out”. Eigenlijk zouden G. en ik de vrijdag daarvoor al de stad onveilig maken, maar een kortstondige fysieke dip van G. gooide roet in het eten. Maar deze keer zou het er toch echt van komen.
“Laten we een beetje chic gaan eten”, stelde G. voor. Enigszins verbaasd stemde ik in. G., die ik al jaren ken, associeer ik toch een beetje meer met een culinaire voorkeur voor kippenvleugeltjes en shoarmaburgers van de FEBO. Maar het leven had G. klaarblijkelijk goed gedaan. Hij zat nu iets beter in de slappe was en ging uit hoofde van zijn functie af en toe tafelen in chique restaurants.
“Wat dacht je van hotel Wientjes?” vroeg G. dus. Ik vond alles wel best. K. bereidt mij doordeweeks bijzonder originele maaltijden, maar uit eten in een deftig hotel komt er eigenlijk nooit van. Dus was ik ook wel benieuwd wat voor eten je daar voorgeschoteld krijgt.
Eenmaal plaatsgenomen aan onze tafel vroeg G. naar de wijnkaart. “Toe maar, ook nog verstand van wijn” dacht ik. “Ik heb een jaar geleden een wijncursus gedaan met mijn zwager” zei G. en legde me uit waar je op moest letten bij het kiezen van een goede fles wijn. Na een kortstondig overleg kozen we voor een Cabernet Sauvignon uit Chili. Onwillekeurig moest ik even aan de film “Sideways” denken, waarin twee goede vrienden door het wijngebied in California trekken en daar de meest dure wijnen er doorheen jassen.
Ik schrok op door de ober die achter me stond. “Wilt u even voorproeven?” vroeg hij beleefd. Ik bedankte voor de eer, bang dat ik een absurd toneelstukje moest opvoeren en kennis van zaken moest veinzen. Ik verwees hem daarom maar door naar G. die met zichtbaar plezier het rode vocht in zijn glas liet walsen en zijn neus diep in het glas stak.
De uren daarna lieten we ons de wijn en het eten goed smaken en we genoten van elkaars gezelschap. G. en ik ontmoetten elkaar 20 jaar geleden toen we ons allebei onttrokken aan de strakke banden van ons ouderlijk huis en begonnen met een HBO opleiding, ver van huis. Hij HBOV, ik Sociale Academie. Twee (toen) gereformeerde jongens die niet goed wisten wat ze met het leven aan moesten en met vallen en opstaan uiteindelijk hun weg in het leven wel vonden. Nu we hier zo zaten te eten realiseerden we ons hoe uniek deze situatie eigenlijk was, dat je op school zit met allemaal gelijkgestemde zielen. Mensen van dezelfde leeftijd, dezelfde achtergrond die allemaal op het punt staan de vleugels uit te slaan. Later, als je wat ouder bent en wat meer gesetteld raakt, realiseer je je dat die vertrouwdheid in de omgang met de mensen uit je omgeving, het makkelijke communiceren omdat je ongeveer hetzelfde referentiekader hebt, niet meer terugkomt. Tenminste niet in die vorm. Maar tijdens zo’n boys night out geniet je weer even van het moment dat dat weer even terug is.