Luis

Nakker was vandaag niet op zijn werk. Hij was thuis. Zijn kind was geveld door een kinderziekte met de illustere naam: “krentenbaard”. Dat schijnt een of andere huiduitslag te zijn uit de herpes-familie. Nou moet ik je zeggen dat als je als vierjarig knaapje rondloopt met herpes en een baard, dat je dan redelijk vooruitloopt op je ontwikkeling.
“Krentenbaard” vind ik trouwens uitermate vies klinken. Het is een van die woorden die in dezelfde categorie valt als bijvoorbeeld het woord “tenenkaas”. Je krijgt er vanzelf een vies gevoel krijgt als je het ergens hoort. Hoe schoon en normaal deze aandoening ook mag zijn, ze hadden deze huiduitslag wel een iets andere naam mogen meegeven. Ik ben blij dat Nakkers zoon J. nog niet naar school gaat, want scoren bij de meisjes zit er niet echt in met een krentenbaard.
Als kind wil je trouwens absoluut niet vies gevonden worden, zeker niet als je op de lagere school zit. Niets is erger dan dat. Ik kan me herinneren dat kinderen die vroeger laag in de pikorde stonden vaak ten onrechte het predikaat “vies” mee kregen. Een impopulair meisje bij mij op de lagere school stonk volgens sommige anderen en ze had luizen. Nu rook ik zelf eigenlijk niets als ik naast haar stond en ik zag haar ook niet op haar hoofd krabben, maar omdat de anderen vonden dat ze stonk, ging je het zelf bijna ook ruiken. Of ze luizen had wist ik niet precies. Ik had eigenlijk nog nooit luizen gezien. Tot het moment dat we bij mijn oma op verjaardagsvisite waren en mijn zusje M. naar mijn vader toe liep en hem een bijzondere vangst liet zien. “Kijk eens, dit beestje zat in mijn haar!”, zei ze en hield het gevleugelde diertje tussen duim en wijsvinger voor mijn vaders gezicht.
Nu kan ik met mijn hand op mijn hart beloven dat wij vroeger niet vies waren. Regelmatig werden wij met z’n drieen in bad gestopt en elke morgen werden we in de schone kleren gestoken. Toch waren we ten prooi gevallen aan dit vervelende insect met als gevolg dat mijn moeder zich naar de drogist snelde om een paar flessen anti-luizen lotion te halen. Dit uitermate smerig riekende goedje moest in het haar worden gesmeerd om daarna te worden bedekt met een badmuts. Die avond gingen we dus, mijn zusje vervloekend, allemaal met een badmuts op naar bed.
De volgende ochtend moest ik weer vroeg op. Ik was namelijk zo vriendelijk geweest om voor een paar weken de krantenwijk van een vriendje over te nemen. De badmuts ging dus af en ik stapte met glimmende haren op de fiets. Ik kan me tot op de dag van vandaag de misselijkmakende geur van de lotion herinneren die ik tijdens het kranten rondbrengen steeds weer opsnoof. Erg smerig, zo op de nuchtere maag.