Blauwe leeuw

Iedereen vindt zichzelf slim. Vraag een willekeurig persoon op straat naar z’n IQ en hij zal beginnen over z’n geweldige bovengemiddelde score. Ik vind mezelf ook wel slim. Soms dan. Op bepaalde gebieden. Op andere gebieden laat ik het dramatisch afweten, ik geef het eerlijk toe. Ik ben erfelijk belast. Toen mijn ouders een huis gingen kopen lieten ze de financiële afwikkeling over aan een broeder uit de kerk. Van As regelt het wel, zeiden ze, opgelucht dat ze hier zelf niets mee te maken hoefden te hebben. Af en toe even een handtekening zetten en klaar is kees. Helaas ben ik zelf al geruime tijd uitgeschreven uit de ledenlijst van mijn kerkelijke gemeente en beschik zodoende niet over zo’n medegelovige die belangeloos mijn financiële zaken op zich wil nemen. Ik mis zelf namelijk, net als mijn ouders, dat gedeelte in mijn brein dat zich interesseert in geldzaken. Dat stukje software zijn ze indertijd helaas vergeten te installeren. Ik beschik over een hopeloze desinteresse in kapitaal vergaren. Toch lijkt een zekere verantwoordelijke houding op dat gebied op z’n plaats. Zeker als je een partner hebt die nog minder interesse tentoonspreidt voor dit soort zaken en altijd hard wegrent als je haar probeert te vertellen wat er op de gezamenlijke bankrekening gebeurt.
Daarom besloot ik vorige week mijn toevlucht te nemen tot de man van de Postbank. Hij moest me maar eens gaan uitleggen hoe ik het best een huis kan kopen, want dat lijkt toch de uitgelezen manier om je zaakjes financieel voor elkaar te krijgen.
Gisteren stond ie dus op de stoep. Ruud, (zo heette hij niet, maar ik wil zijn anonimiteit toch enigszins garanderen) die zijn blauwe leeuwenpak klaarblijkelijk had thuisgelaten, bleek het archetype van een hypotheekverkoper: strak in het pak, een zelfverzekerde blik en een brede kaaklijn. Zo iemand die vertrouwen moest inboezemen. Ik was zelf eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in zijn vaardigheid om ingewikkelde materie in Jip en Janneke taal uit te leggen en het feit dat hij mijn aanwijzingen om de weg naar mijn moeilijk te vinden nieuwbouwwijk in de wind had geslagen en zo een kwartier te laat was, maakte dat zijn confectiepak opeens wat minder gezag uitstraalde. Toch revancheerde Ruud zich door een duidelijke uitleg en een eindeloos geduld in reactie op mijn onafgebroken stroom van vragen (wat is een maatwerkhypotheek, wat is de NHG, wat is renteverlies tijdens bouw?). Dus had ik na anderhalf uur praten over een onderwerp wat me in wezen niet interesseert toch een goed gevoel. Ik was wat wijzer geworden en kon van de Postbank een hele koffer met geld krijgen als ik wilde. Nu nog een huis uitzoeken en verhuizen. Of nee, eerst een zorgen dat K. een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd krijgt. Ik zie meteen al een hoop blauwe leeuwen en beren op de weg.