Cheapo

“Leuk shirt heb je aan”, zei collega G. tegen me toen we na een korte vergadering weer terug naar ons kantoor liepen. “5 Euro in de uitverkoop” was mijn reactie. Niet omdat ik geen compliment kan verdragen, maar omdat ik een van die cheapo’s ben die het als een persoonlijke triomf ervaart om iets duurs voor weinig te kunnen bemachtigen. G. herkende dat wel. Dat had ze zelf ook, maar dat wist ik al. Afgelopen vrijdag had ze zich namelijk, na een bezoek aan de Action, hardop lopen afvragen hoe het toch kan dat zo’n leuk schoudertasje daar maar € 2,50 kost.
K. vond het altijd maar niks, die goedkope houding van mij. Ik leek wel op haar moeder. Die vind het ook altijd zo leuk om naar zogenaamde Dollar-stores te gaan. Zelf kocht ze liever iets van kwaliteit, iets van een bepaald merk of zo. Maar vandaag, toen we van ons werk terug naar huis reden, werd er duidelijk dat er in de afgelopen jaren iets veranderd is. Mijn Amerikaanse vriendin wordt blijkbaar een beetje Nederlander. “Ik heb eigenlijk nieuwe schoenen nodig” zei ze namelijk, “maar ik heb geen zin om er de volle prijs voor te betalen”. In haar favoriete outlet-schoenenwinkel waar merkschoenen worden gedumpt voor een vriendenprijs, hadden ze de laatste tijd even niets van haar gading. Dus kocht ze maar liever niets. “Je begint nu wel erg op mij te lijken”, reageerde ik.
Ik ben zelf nog een graadje erger. Het ultieme doel van een cheapo zou moeten zijn om zoveel mogelijk geld te besparen, maar daar gaat het bij mij nog niet eens om. “Value for money” is mijn enige doel. Ik kan mijn geld maar een keer uitgeven, dus moet ik zorgen dat ik er zoveel mogelijk spullen voor krijg. Zo stapte ik vanmiddag tijdens mijn pauze de Free Record Shop binnen, puur uit verveling. CD’s is namelijk een van die dingen waar ik er al genoeg van heb. Als ik al mijn cd’s non stop achter elkaar zou willen beluisteren, ben ik zo een half jaar bezig. Toch stond ik tien minuten later bij de kassa met 5 cd’s in mijn hand. Vijf voor vijftien euro en allemaal interessante titels. Dat kon ik toch niet laten liggen.
Terug op mijn werk liet ik triomfantelijk mijn buit zien. “Maar 15 euro!” riep ik, om me heen speurend of ik ergens bewonderende blikken kon ontdekken.
Volgens mij heb ik een probleem.