Langpoot sukkel

Nu de twee weken vakantie voorbij zijn en het normale leven weer begint kunnen we de balans opmaken over de zomer en die was beroerd slecht. Niet qua belevenissen, want ik heb me eigenlijk best vermaakt. Het weer daarentegen was onder de maat. Ik kan me niet herinneren zoveel regen te hebben gezien gedurende de zomermaanden. Ondanks het feit dat het op de valreep weer een beetje opklaart, krijgt deze zomer van mij een zes min (mijn favoriete cijfer gedurende mijn HAVO periode overigens.)
Het enige echt positieve van de afgelopen zomermaanden is het uitblijven van lastige insectenzoals wespen. Mensen die me van nabij kennen, weten dat ik een broertje dood heb aan deze geel-zwarte pestkoppen. Als zo’n beest zich in mijn comfortzone begeeft ben ik af en toe geneigd tot het maken van onverwachte spastische bewegingen. Ook wil ik nog wel eens onverwacht opspringen voor het uitvoeren van een spectaculaire Sint Vitus dans. Dit alles omdat ik vroeger (snik) veelvuldig door mijn ouders gedwongen werd om tijdens het eten aan tafel te blijven zitten, terwijl de wespen zich te goed deden aan mijn met jam besmeurde gezichtje. Of gewoon omdat ik een aansteller ben natuurlijk.
Het nadeel van het uitblijven van de wesp is volgens verschillende bronnen op het internet, dat andere insecten (die normaal als snack werden genuttigd door deze veelvraat) nu de kans krijgen om zich ongebreideld te verspreiden. Zoals de teek en de mug bijvoorbeeld.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik ook nog niet zoveel muggen heb waargenomen. Wel de lange slungelige grote broer van de mug, de langpootmug. Deze langpootmug schijnt erg nuttig te zijn. Dus daarom wordt zijn aanwezigheid geduld in dit huishouden, ook al scheert hij veelvuldig rakelings langs onze hoofden en landde er net eentje in K's vanillevla.
Hoe blij ik ook ben dat deze Averell van de insectenwereld het enige insect is dat ons deze zomer enigszins lastigvalt, ik kan deze gevleugelde vriend nauwelijks serieus nemen. Hij ziet er niet uit! Hij straalt geen gezag uit, zoals de wesp of de bij en hij vliegt ook niet echt. Hij beweegt zich al fladderend voort en raakt af en toe de vloer of de muur met z’n lange stelten. Hij kijkt verder ook niet uit waar-ie naar toe vliegt. Lijkt een vlieg nog een wonder van oog-vleugel coördinatie (probeer er maar eens eentje met de vlakke hand dood te slaan), de langpootmug vliegt als een blinde overal tegenaan en ziet banken en t.v.’s totaal over het hoofd, ondanks het feit dat deze meubelstukken duizenden malen groter zijn als hem zelf.
Tegelijkertijd tel ik wel mijn zegeningen, dat ik nog geen enkele maal heb moeten vluchten voor de angel van mijn aartsvijand.