Groeten uit Schoorl aan Zee

Maandagmiddag was de limiet bereikt. Onze buren hadden hun nieuwe opblaasbare zwembad vlak naast onze schutting geplaatst, waardoor er elke keer als een van die rotkinderen een bommetje maakte, ik een plensbui over mijn krant heen kreeg. K. ergerde zich helemaal rot. Het gegil van de buurtkinderen, die zich allemaal spontaan bij onze buren hadden uitgenodigd, bereikte zo’n akelig hoge frequentie dat honden en katten zich met de staart tussen de benen uit de voeten maakten. Ook de ouders leken hun grip op de situatie helemaal verloren te zijn. Daarom gingen wij op de vlucht. Met onze mountainbikes achter in de auto reden we naar het gemaal in Wapenveld, waar we een fietstocht langs de Ijssel begonnen. Mooie omgeving daar en tevens een plek dichtbij huis waar ik in al die jaren dat ik in Zwolle woon, nog nooit geweest was.
De volgende dag besloten we dat we onszelf niet nog eens een dag zouden blootstellen aan die tenenkrommende ergernis, die een tuin vol kinderen kan veroorzaken. Een dagje naar het strand leek ons de perfecte oplossing. Nu ben ik niet echt het type dat zich urenlang op een strand kan vermaken, dus besloten we er een fietstocht aan vast te plakken.
Het Noordhollands duingebied bij Bergen en Schoorl leek ons precies hetgeen te bieden waar we naar op zoek waren. Mooie duinen, groene bossen en bloeiende hei. Met behulp van een fietskaart leidde ik onszelf toch nog in een totaal verkeerde richting en kwamen we uit bij een klimduin, die me verdacht bekend voorkwam. Was collega C. hier een paar maanden geleden ook niet al eens geweest? Ik kon me een ansichtkaart met “groeten uit Schoorl” en dezelfde klimduin op het magnetische memobord van ons kantoor herinneren.
Vanaf Schoorl ging de tocht naar Schoorl aan Zee. Schoorl aan Zee bleek te bestaan uit een grote strandtent waar ze een bord aan hadden gehangen met de belofte “het rustigste strand van Nederland” er op. Na eerder op de dag vast te hebben gezeten in een file op de boulevard van Bergen aan Zee,leek deze belofte waarheid te worden. Schoorl aan Zee was een redelijk rustig, gemoedelijk stukje strand, waar je niet meteen bij je buren op schoot zat. K. verbaasde zich, als altijd, weer over de dress code, of het gebrek daar aan, op het strand. Zittend op ons handdoekje legde K. uit dat ze totaal geen problemen heeft met naaktrecreatie. Als mensen het fijn vinden om in hun blootje op het strand te liggen moeten ze dat vooral doen. Dat stelde me enigszins gerust, want ik had, 50 meter verder aan onze linkerkant al iemand gespot die er totaal geen moeite mee had om zijn “bits and pieces” aan de rest van de wereld tentoon te spreiden. We zaten blijkbaar precies voor paal 29, waar het naaktstrand begon.
K. , nog steeds gewend aan de Amerikaanse strandcultuur, vroeg zich alleen af wie er op het “geklede” strand nu zit te wachten op bejaarde topless dames met overgewicht en hangtieten.
Goede vraag, waar ik niet zo een, twee, drie een antwoord op had.
Met een biertje erbij genoten we nog even van het geluid van de branding en de rust en stilte die hier heerste. Je zou bijna niet terug naar huis willen.