Groeten uit Hattem

Na 4 dagen vakantie raken we al lekker uitgerust. De laatste twijfels over het feit dat we de vakantie niet ergens aan de Italiaanse kust doorbrengen werden teniet gedaan door het feit dat de auto tot vandaag aan toe bij de garage stond. We prezen ons gelukkig met de gedachte dat de stress van het weg willen en niet kunnen, door een defecte auto, ons nu tenminste bespaard bleef.
Toch is het blijkbaar onmogelijk om dagen achter elkaar inactief te blijven. Woensdag ochtend werd ik wakker met het gevoel dat ik iets actiefs moest doen. Na dit even bij K. gemeld te hebben begon een ingewikkeld spel van onderhandelingen. Alleen gaan fietsen zat er blijkbaar niet in, want dat vond K. erg ongezellig. Ze stelde dus voor om samen te gaan wandelen en picknicken,. Leuk, met een gevulde picknickmand mee en zo. Maar dat zag ik weer niet zo zitten. Wandelen duurt lang en je word er ook niet echt moe van. Joggen dan, probeerde K. Om onduidelijke redenen had K. zich bedacht dat rennen misschien wel een leuke hobby zou zijn, waarmee ze af en toe ook nog wat calorieen kon verbranden. Ik dacht meteen terug aan die keren dat ik trimmen in een ver verleden ook een kans had gegeven. Na een paar rondjes Holtenbroek, leed ik aan zulke helse pijnen in mijn schenen dat ik bijkans geen stap meer kon verzetten. Een duidelijk argument voor mij om de lange afstandsloop hiermee resoluut af te serveren. Daarbij; wat was er mis met fietsen?
Na een lange impasse waarbij we elkaar, liggend op de bank, aanstaarden en er aan dachten om het hele idee om iets actiefs te gaan doen maar te laten varen, gaf K. me mijn zin. “Okay, fietsen dan, maar niet te lang. Een uurtje of zo en de volgende keer krijg ik mijn zin”.
- Eenmaal op de fiets, kregen we te maken met een straffe zuidenwind, pal tegen. K. begon wat te klagen over hoofdpijn en een verkoudheid die nog niet helemaal was weggetrokken. Eigenlijk had ze er nu al spijt van dat ze was meegegaan. Gelukkig brak na een half uurtje het zonnetje door, ook in K’s humeur. Hattem was bereikt en vanaf daar hadden we de wind in de rug. Eenmaal op het Kleine Veer naar de overkant begon ze er nog bijna lol in te krijgen ook en stelde voor om de volgende keer de fietsen maar in de auto te gooien, zodat we niet eerst helemaal naar Hattem hoeven te fietsen om aan een leuke route te beginnen.
Thuis gekomen bedacht ik me dat relaties eigenlijk voor een groot gedeelte bestaan uit harde onderhandelingen, waarbij je je kaarten goed moet spelen. Ik stel daarom een soort strippenkaart voor, waarbij je voor elke genoten gunst een strip moet afstempelen. Een volle picknickmand door het bos sjouwen is dan, wat mij betreft, zeker twee strippen.