Het is maar een spelletje!

Het was al treurig toen we een jaar geleden helemaal opgingen in onze favoriete reality soap “Paradise Hotel”. Nog treuriger is het dat we deze serie op het moment weer volgen. Was het een nieuwe reeks, dan zou dat nog te begrijpen zijn, maar het is gewoon de herhaling van de serie die vorig jaar op t.v. was. Met ons avondeten op de knieen horen we Keith weer wanhopig uitleggen dat het allemaal maar een spelletje is, wat op het moment dat de deelnemers op het punt staan om elkaar de hersens in te slaan niet echt geloofwaardig overkomt.
De relativiteit van spelletjes heb ik zelf niet vaak uit het oog verloren. Ik ben, denk ik, niet zo competitief ingesteld. Waar dat aan ligt mag Joost weten, maar meestal doe ik mee voor de gezelligheid. Ik wil wel winnen, maar als dat niet gebeurt is het ook wel goed.
Vroeger, in mijn ouderlijk huis, speelden we op zondagavond altijd favoriete bordspellen als Barricade en Het grote Verzekeringsspel (vrij met een wappertje). Mijn vader maakte daar tijd voor vrij en we kregen daarbij allemaal een glaasje prik en een mandje chips geserveerd. Beter kon het niet worden.
Pas later in mijn studententijd, op huize Bordelaise, werd de sfeer tijdens het spelen van bordspellen wat grimmiger. Ons favoriete spel was dan ook Risk, een spel waar je, als je niet fanatiek genoeg bent, al helemaal niet aan hoeft te beginnen. Onder het genot van bier en Beerenburg werden continenten veroverd en legers in de pan gehakt. Af en toe liep dat bijna op ruzie uit, zoals die keer dat Lebrat en G. onenigheid kregen over de regels. De gezelligheid was opeens ver te zoeken.
Vorige week kochten K en ik het spel Richelieu. K. houdt erg van bordspelletjes en het spel kostte maar 4 euro. Een koopje dus. Sinds dit weekend spelen we dus Richelieu. Een spel waarvan de geluksfactor te verwaarlozen is en het vooral aankomt op slimheid en tactiek.
Des te vervelender is het dan ook dat ik tot nu toe nog niet van K. gewonnen heb. Won ik vroeger alle spelletjes schaak van haar en waande ik me de slimste van het stel, tegenwoordig moet ik het afleggen en gaat mijn gevoel van eigenwaarde met sprongen achteruit. Verliezen van een meisje! Dat kan ik toch niet op me laten zitten. Daarom moet ik nu net zolang Richelieu spelen totdat ik win en ik deze slechte reeks om kan zetten in een goede.
Nu snap ik ook opeens waarom ik voorheen elk verzoek van K. om een bordspel te spelen stelselmatig afwees. Veel te gevaarlijk terrein.