mannen en emoties

Mannen en emoties. Ze staan vaak op gespannen voet. Niet in de film die ik vanavond zag: “Friday Night Lights”. Maar dan gaat het om mannen die bezig zijn met American Football, zo ongeveer de meest mannelijke sport die je je kan voorstellen. Als er dan iemand in tranen uitbarst omdat hij wegens een zware blessure zijn sportloopbaan als sneeuw voor de zon ziet verdwijnen, is dat een volledig geaccepteerd verschijnsel, want het gaat om strijd en om trots.
Maar als agenten in huilen uitbarsten bij de rechtszaak tegen Mohammed B.,die even aangaf dat hij niet zo maar in het wilde weg schoot maar dat hij schoot om te doden, dan krabt menigeen zich even op het hoofd. Martin Bril, columnist in de Volkskrant vond het in ieder geval niet kunnen. Agenten zijn mensen tegen wie je op moet kijken, mensen die tegen een stootje moeten kunnen en geen softies die zich rot schrikken op het moment dat er iemand het vuur op hen opent.
Mannen mogen dus nog steeds niet huilen en moeten zich zeker in functie in de plooi houden.
Zelf zie ik het anders. Ik pink af en toe ook wel eens een traantje weg, vaak als lang verloren familieleden elkaar in de armen vallen bij programma’s als Spoorloos. Daar schaam ik me dan ook meteen voor, veeg de heimelijke traan snel weg, maar vind toch dat het moet kunnen.
Volgens mij is de man die emoties kan tonen een slimme man, een geëvolueerde man. Een man die niet meer vervalt in oeroude mechanismen als gekrenkte trots, eergevoel en wraak. Iets wat alleen maar oorlog en ellende in de hand werkt. Dit is een man die zichzelf heeft leren kennen en accepteren. Deze man kan je een softie noemen maar eigenlijk zou je deze man moet je koesteren. De toekomst zou er beter uit zien als de wereld geregeerd zou worden door mannen zoals deze, die in harmonie met zichzelf zijn.
Vanmiddag bevond ik me volgens mij tussen dit soort mannen. Op een afscheidsborrel van een van mijn collega’s op een andere afdeling zag ik mannen die het moeilijk vonden om iemand te laten gaan. De een z’n stem klonk wat afgeknepen, bij de ander zag ik wat meer traanvocht dan normaal en in de afscheidsrede weerklonk gemeende vriendschap die er na 9 jaren samenwerken was ontstaan. Dit alles op een afdeling waar alleen mannen werken en waar je in zo’n situatie eerder flauwe grappen verwacht. Zoals bij mijn afscheid van de Wagons Lits, waar ik na tien jaar trouwe dienst een opblaaspop cadeau kreeg (voor nachtenlang plezier). Je moet toch iets doen als je niet uit je woorden kan komen.
Afscheidsborrels als vanmiddag doen me eerlijk gezegd meer als huilende football spelers die hun wedstrijd niet gewonnen hebben.