Eitjes

Met frisse tegenzin ging ik vanmiddag maar weer eens aan de slag in de tuin.
Na het bemesten van het gazon is er zowaar weer wat kleur in de akker gekomen. Of dit nu aan die mest ligt of die eindeloze reeks van regenbuien van de afgelopen tijd, ik weet het niet, maar dat het een stuk groener is geworden is een feit. Mijn voornemen om het gras kort te houden heb ik helaas niet waar kunnen maken. Officieel omdat je het gras niet hoort te maaien als het regent, maar onofficieel omdat ik er geen zin in had. Geen zin, geen zin, geen zin. Als een kapotte grammofoonplaat speelt dit mantra zich af in mijn brein. Ben benieuwd wat dit te betekenen heeft. Ik lijk het af en toe gewoon even gehad te hebben, terwijl het toch lekker zomer is en ik vol levenslust de dagelijkse dingen aan zou moeten pakken.
Om mezelf een beetje tot de orde te roepen besloot ik wat meer mijn best te doen in de tuin. Die 7 buxus plantjes die de voortuin niet gehaald hadden wegens “geen plaats meer”, stonden al weken lang te verpieteren in hun potjes. Die zou ik wel even herplanten. Zo gezegd, zo gedaan. In de schuur had ik nog een mooie grote terra-cotta pot staan waar ik deze jongens wel even een mooi plaatsje in zou geven. In mijn gedachten was ik er al helemaal mee bezig hoe ik dit plantje tot een mooie “cone” zou snoeien. In de vorm van een dolfijn of zo.
Eerst nog wat potscherven onderin, voor de drainage. Om hiervoor nou een hele pot aan gruzelementen te slaan leek nogal een verspilling. Ik had namelijk nog een kruiwagen vol betonbanden staan, die bij de aanleg van de voortuin erg makkelijk leken te breken. Ik legde het stuk beton dus op ons achterterras om deze vrolijk met een hamer aan stukken te slaan. Helaas ging het wat moeilijker als ik gedacht had, waardoor ik in een moeite door ook nog een waaltje in tweeen brak. K. was “not amused”. Alsof ik middels iemands neus zijn aangezicht geschonden had. Kijk je nu naar het terras dat gaat je blik onwillekeurig naar dat kapotte steentje. Erg vervelend.
Toch maar verder met de buxusjes. Toen ik een van de plantjes uit het potje haalde bleek een of ander insect dit klompje aarde te hebben gebruikt als kraamkamer. Tussen de wortels vond ik een grote tros witte insecten eitjes. Nu heb ik (buiten wespen om) geen speciale angst voor insecten, maar bij het zien van dit legsel moest ik wel even denken aan die ene “urban legend”. Misschien is het ook wel echt gebeurd. Je kent het verhaal vast wel, van die avonturiers op hun tocht door het Amazone gebied. Een van hen had een bult op z’n wang die met de dag groter werd om uiteindelijk op een nacht open te barsten. Gillend van schrik moest deze arme man de horde spinnetjes van zijn gezicht slaan. Zijn wang was (net als het buxus plantje) de perfecte plaats geweest voor een spin om zijn eitjes in te leggen.
Ik heb het buxus plantje dus maar even in de GFT bak gegooid.