Peuk

De sterren staan de laatste tijd weer niet zo gunstig. Dat, of ik word door een hogere macht gestraft voor een of meerdere regels die ik overtreden heb. In ieder geval gaat er weer van alles kapot in dit huis. Gisteren ging er eerst een fles wijn aan gruzelementen, daarna trok ik de parasol kapot en brak K. een van onze mooie Ikea bekers. Eerder hield het displaytje van onze digitale camera er opeens mee op en kreeg K. tijdens een fietstochtje een lekke band, zodat we vanaf s’Heerenbroek naar huis konden lopen.
Vandaag ging alles op dezelfde voet verder. Niets liep lekker. Ik had ik een geschil met een collega, wat ik grondig uit moest praten en toen we thuis kwamen lag er tot overmaat van ramp een peuk op een van onze mooie nieuwe relax-stretchers. De gloeiende as had er een rond gaatje in gebrand. K. zei natuurlijk meteen: “je moet klagen!”, iets waar ik natuurlijk weer niet echt zin in had. Ik ben namelijk niet van het conflictmodel, ik wil graag vrienden zijn en als ik geen vrienden met je ben wil ik graag een “leef en laten leven” status in stand houden. Maar ik weet dat bepaalde conflicten niet te vermijden zijn. Dus sprak ik mijn zonnebankgebruinde buurvrouw maar weer eens aan. “Is het een peuk met een filter?” vroeg ze? “Dan is het van mijn dochter”. We kennen haar dochter vooral van die keren dat ze haar moeder voor hoer uitmaakte en daarbij de voordeur zo hard dichtsloeg dat hier de ruiten in hun sponningen trilden. “Ik spreek haar er vanavond wel even op aan” zei de buurvrouw. Buurvrouw is gescheiden en dochterlief woont gelukkig bij haar vader. Hopelijk vindt dat gesprek niet hier plaats, anders ben ik bang dat we de deuren en ramen maar gesloten moeten houden.