Het Seinfeld gevoel

Seinfeld is mijn favoriete sitcom. Maar dat had ik al een keer verteld geloof ik.
De reden waarom ik Seinfeld zo leuk vond en nog steeds vind, was volgens iemand (waarschijnlijk een van mijn huisgenoten) het feit dat ik eigenlijk zelf Seinfeld wilde zijn.
Daarbij doelde hij niet op het beroep van stand up comedian, maar meer op de bijzondere leefsituatie van de man. Jerry is namelijk een verstokt vrijgezel, een loner misschien, maar op hetzelfde moment zijn er constant allerlei vrienden en kennissen die, gevraagd of ongevraagd, even langs komen wippen. Dat was echt iets voor mij, volgens deze persoon.
Nu zit daar wel wat in. Ik genoot af en toe best wel van het vrijgezellenbestaan dat ik toen leidde. Iets waar ik trouwens niet echt bewust voor gekozen had. Daarnaast had ik mij omringd met huisgenoten, vrienden en kennissen die geregeld langskwamen. Af en toe ging ik zelf ook nog eens onaangekondigd bij vrienden langs. G en J waren in die tijd vaak het slachtoffer. Vertrouwend op hun eerlijkheid rekende ik er maar op dat ze me wel de deur zouden wijzen als mijn bezoek ongelegen kwam.
Gisteren, toen ik op de skeelers mijn geleende DVD’s even terug moest brengen, moest ik hier onwillekeurig even aan denken. Mijn sociale kant komt de laatste tijd misschien wat minder goed uit de verf. Ben ook geen vrijgezel meer natuurlijk. Maar toen ik tijdens mijn skeeler ritje Jan en alleman tegenkwam, vrienden, ex-collega’s en vage kennissen, kreeg ik opeens wel het gevoel dat ik ergens thuis hoor, ook al ben ik hier niet geboren. Je maakt een praatje hier, steekt je hand op naar de ander, alsof je in een groot dorp woont. Eigenlijk wordt Zwolle steeds meer de meta-variant van het Jerry model. Mmm, even denken wie er dan de Kramer in mijn leven is.