Geen zin

Na onze zeer bevredigende, maar ook mentaal uitputtende vakantie hebben zowel K als ik eigenlijk nergens meer zin in. Tenminste niet in iets actiefs of sociaals.
Op een bepaalde manier heb ik ook het gevoel dat ik daar recht op heb. De laatste paar jaar lijken vakanties op te gaan aan iets anders (verhuizing zomer 2004) of aan iemand anders (afgelopen twee weken). Geen probleem hoor, maar wanneer begint het genieten nu eindelijk? Het moment dat alles klaar is en dat ik lekker op de bank kan gaan liggen met een boek of een tijdschrift, zonder dat ik me daarbij schuldig hoef te voelen, omdat ik eigenlijk aan iets nuttig bezig moet?
Ik stelde Bureaumaatje vanochtend die vraag, of je dat punt wel eens een keer bereikt dat alles klaar is. Bureaumaatje lijkt namelijk al langer dan mij bezig met huizen kopen, huizen opknappen en het aanleggen van tuinen. Zijn nieuwste project is vader worden en is dus een wanhopig slachtoffer van de nesteldrang van zijn vrouw. Misschien is Bureaumaatje niet de aangewezen persoon om deze vraag te stellen. Hij lijkt nog lang niet klaar. Misschien bestaat dat punt ook helemaal niet, misschien is het allemaal nooit af en blijf je je de pestpokken werken totdat je stramme botten het niet meer trekken en je uiteindelijk achter de begonias wegkruipt in huize Weltevree. Wat een deprimerende gedachte.
Tijd dus om zelf maar even terug te schakelen. Maar dat valt niet mee. Vertel je zus maar eens dat je even niet op haar 40ste verjaardag komt en dat je later het kadootje wel eens een keer langs komt brengen. Of verzin maar eens een reden waarom je niet mee gaat karten met je collega’s. “Geen zin” lijkt eigenlijk nooit een geldige reden. Mensen worden vaak liever voorgelogen. “Mijn kat wordt op die datum gesteriliseerd” wordt beter geaccepteerd dan; “ik houd niet van karten en ik ben na een werkdag van 8 uur blij dat ik weer eens naar huis kan, inplaats van nog eens 8 uur met mijn collega’s door te brengen, hoe leuk die collega’s ook zijn” (deze laatste toevoeging moet er even bij, om niet de helft van mijn lezers te verliezen)
Ik pleit ervoor om “geen zin” in ere te herstellen. Hoeveel mensen zitten er niet tegen hun zin op feestjes, hoe vaak houden we niet de schone schijn op dat we het naar ons zin hebben, terwijl we veel liever eventjes onze eigen gang gaan?
Daarom blijven wij de laatste twee weken van Augustus lekker thuis inplaats van er op uit te trekken en ga ik er nu al over nadenken hoe ik die dagen zoveel mogelijk ongestoord kan consumeren. Misschien moet ik alvast maar een gedetailleerd schema gaan opstellen.